Ballon nummer 92, wat een dag

Ik moet toch echt nog even een stukje van gisteren terughalen. Het verhaal van Daphne was namelijk te bijzonder om er nog wat aan toe te voegen.

Het was gisteren een prachtige dag. De zon scheen volop en ik wilde graag de sprei van ons bed even uitkloppen in de tuin aan de waslijn. De kippen schrokken hier enorm van en ons slofkipje sprong zelfs tegen het gaas aan. Haar kam was beschadigd maar dat zag er toen nog vrij onschuldig uit. Ik heb de kipjes even opgesloten in het nachthok zodat ze het uitkloppen niet verder zouden hoeven bijwonen.

Toen ik na het uitkloppen van het sprei het nachthok weer opende kreeg ik een rolberoerte. Alles zat onder het bloed. Als kippen bloed zien dan gaan ze pikken. Onze drie andere kippen zijn direct op de gewonde kip gedoken en ik heb het niet gezien of gehoord. Verschrikkelijk. Ineen gedoken zat ze in een hoekje met een heel bebloed hoofdje en overal in het nachthok zat bloed aan de wanden. Wat voelde ik mij schuldig.

Snel hebben we haar apart gezet en haar wonden verzorgd. Ik vond het zo erg en ik schaamde mij diep dat ik niet eerder naar haar had gekeken en het zo ver had laten komen. Het kipje is een Sabelpootkriel en die zijn heel timide en bijten zeker niet van zich af. We hebben haar extra gevoerd en verzorgd en ook de nacht heeft ze apart van de andere kippen doorgebracht. Het gedeelte van haar kam dat was afgescheurd, verkleurde vrij snel van diep rood naar paars, zwart. Het hing nog aan een klein stukje vast met het gezonde gedeelte. Ik ben officieel ook assistent dierenarts maar snijden in je eigen kip vind ik toch echt niet zo fijn. Ik huil al bij Lassie films. Vandaag had ik een afspraak met één van mijn beste vrienden de dierenarts René. Hij heeft het loszittende stukje vakkundig verwijderd en de kip maakt het inmiddels goed. Nog een paar dagen rust en ze kan weer terug in het grote geheel.

Zelf moest ik vandaag naar het VU in Amsterdam voor een intakegesprek en onderzoek. Samen met mijn vriendin en een goede vriendin zijn we er in alle vroegte heen gegaan. Een gesprek van een uur, negen buisjes bloed en een vervolg afspraak a.s. maandag en we konden weer naar huis.

Eenmaal thuis heb ik samen met Daphne broedeieren opgehaald voor in de broedmachine. Vanaf nu 21 dagen verder en de kuikentjes worden geboren. Dat maakt mij in elk geval altijd erg gelukkig. Die kleine donskuikens die af en aan rennen onder de warmtelamp. Foto's volgen tegen de tijd dat de eieren zijn uitgekomen.

Mijn buurvrouw wil, al ik in het ziekenhuis ben geweest, altijd graag weten hoe het is gegaan en ik besloot dus nog even verslag te doen. Toen ik aanbelde vertelde ze mij dat de buurman was opgenomen in het ziekenhuis en aan de hartbewaking lag. Vanavond hoort ze meer en wij leven met haar mee.

De wind is matig tot krachtig en waait uit het noordoosten. Wat een dag.