Gisteren zagen wij op het journaal dat Ruben (9) en Julian
(7 jaar) vermist zijn. Het amberalert is uitgegeven omdat ze waren opgehaald
door hun vader, die dood werd aangetroffen zonder de twee jongetjes. Hij
schijnt zelfmoord gepleegd te hebben. Maar waar de jongetjes zijn?
Vannacht is
er gezocht in een bos bij Beek, Limburg, omdat de auto daar in de buurt voor
het laatst gezien is. Ik weet nog niet of er al nieuws is van deze zoektocht. Ik
denk dat we dat te zijner tijd op het journaal wel zullen horen.
Ik moest vooral denken aan de moeder. Nietsvermoedend je
kind overdragen aan je ex-man, misschien volgens een soort omgangsregeling,
zonder te weten wat er daarna zou gebeuren. En nu is een verschrikkelijke angst
zitten. Moeten kijken naar psychologen op de televisie die zeggen dat er altijd
wel een kans is dat je twee zoontjes nog leven, maar dat het eigenlijk waarschijnlijk
is dat de vader ze heeft vermoord omdat hij waarschijnlijk gekrengd was door de
scheiding. Heel kijkend Nederlands wil weten waar de jongetjes zijn, maar dit
soort speculaties wil je op zo’n moment als moeder toch niet horen? Soms is het
handig om je bewust te zijn van het ergste scenario, maar soms wil je toch ook
hoop kunnen houden. En als deze hoop dan vals blijkt te zijn, dan ga je wel
kijken hoe je alles een plekje gaat geven. Na alle verdriet.
Voor nu, hoop ik dat er snel meer nieuws is, zodat deze
mevrouw niet in onzekerheid hoeft te blijven. En ik hoop dat ze mensen om zich
heen heeft die haar kunnen steunen in zo’n verschrikkelijke tijd als nu
De ballon waait vandaag met een zwakke wind richting het noordoosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten