Ballon nummer 140, Wat kun je zeggen op een dag als vandaag?

Elke dag een ballon, elke dag een verhaal. Dat is wat ik mijzelf heb opgelegd voor de duur van een jaar. Maar wat valt er te vertellen op een dag als vandaag. Heel Nederland is al twee weken in de greep van de verdwijning van de twee broertjes. Ik ook. Verschrikkelijk vind ik het. Eerst de onzekerheid en het onvermogen. Waar zijn ze en hoe zijn ze er aan toe? Verschrikkelijk. Nu weten we dat ze niet meer leven en het is nog steeds verschrikkelijk. Wat is daar in hemelsnaam gebeurd? Wat is er allemaal fout gegaan waar deze jongetjes, aan de start van hun leven, nu de dupe van zijn geworden. Hoe kun je dit, als vader, deze twee jongetjes aandoen? Wat hebben deze twee jongetjes moeten doorstaan, gedacht, gevoeld, ervaren hebben op het moment zelf? Mijn hoofd zit vol vragen. Ik ken de jongetjes niet persoonlijk maar ik was opgelucht dat de zoektocht voorbij was en verdrietig om de dood van deze twee kinderen.

De vader heeft zelfmoord gepleegd. Ik mag het niet denken en voelen van mijzelf maar ik heb het toch even gedacht..... Ik durf hier niet eens te vertellen wat ik de man heb toegewenst. We kunnen en mogen nooit voor God spelen. Leven en laten leven..... Heb je naaste lief zoals jezelf.......  We zijn alleen verantwoordelijk voor alles wat we zelf doen.

Ik wens de jongens rust en de mensen die van ze houden heel veel kracht en liefde bij de verwerking van dit enorme verlies.