Eerst even wat rechtzetten. Gisteren heb ik mij wellicht ongelukkig uitgedrukt over de verkopers van koekjes voor de slachtoffers op de Filipijnen. Dat was niet mijn bedoeling. Ik heb ze in één zin genoemd met de verkopers die normaal in ons winkelcentrum staan. Ik had ook aangegeven een hekel te hebben aan verkopers die op je af lopen en je abonnementen op kranten of andere zaken (waar je dan aan vast komt te zitten) proberen te verkopen. De mensen die gisteren de koekjes verkochten stonden daar voor een zeer goed doel. Ik heb juist veel ontzag voor deze mensen. Het is ook werkelijk verschrikkelijk wat er is gebeurt en de mensen op de Filipijnen hebben onze hulp gewoon heel hard nodig. Wat mij opviel was dat de gratis pepernoten niet aan te slepen waren en de koekjes helaas bleven liggen. Dat contrast wilde ik delen.
Vandaag lagen de koekjes zelfs nog op een tafel voor de AH. Er stond een bus bij waar je vrijwillig geld in kon stoppen. Ik heb mensen koekjes zien pakken zonder ook maar een cent in de bus te stoppen. Laat het duidelijk zijn dat ik dit echt walgelijk vind.
Gelukkig hebben de meeste mensen mijn bericht wel positief gelezen maar ik moet toegeven dat het er wat ongelukkig stond omschreven.
Vandaag waren mijn ouders hier. We hebben al geruime tijd last van een lekkage. Als we in bad gaan is er niets aan de hand maar als we douchen komt het water beneden uit het plafond. Achter de kraan bleek de kit niet in orde te zijn. Ik heb een hele handige vader die dit probleem vakkundig heeft verholpen. Het was al wel eerst even een klus om het lek te vinden maar de vader van Jorrit had super goede adviezen om dit uit te zoeken.
Terwijl de kit aan het drogen was, het badkamerraampje open stond voor de toch wat nare lucht van de kit, de wasbenzine en het schoonmaakazijn. Bleek ineens Taran te zijn verdwenen.
Natuurlijk had hij het badkamerraampje open zien staan en was als een ware zwartepiet het dak op geklommen. De weg terug bleek echter niet makkelijk en al miauwend stond hij op het dak. We hebben geen ladder en dus moest ik uit het raam klimmen en via de dakpannen naar boven klimmen. Dit is op zich al best eng voor iemand met hoogtevrees. Toen ik eindelijk mijn kat in mijn armen had moest ik ook nog terug naar beneden. Het is gelukkig allemaal goed gekomen. Myrte hing uit het raam om Taran aan te pakken en even later stond ook ik weer veilig in de slaapkamer.
De ballon reist vandaag met een zwakke wind richting het westen. Hopelijk landt hij niet op een dak maar als dat wel gebeurt zal één van de Pieten hem vast wel vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten