Ballon nummer 93, een leuk afscheid

Een leuk afscheid en wel op twee verschillende manieren. Deze morgen had ik een intakegesprek bij onze "nieuwe" huisarts. We hadden een hele leuke, lieve en spontane huisarts maar helaas heb je een huisarts niet omdat ze zo leuk, lief en spontaan is. Je moet je in veilige handen voelen bij een huisarts en dat gevoel was helaas totaal verdwenen.

Ik vind het niet netjes om nu uitgebreid op internet uit de doeken te doen waarom we dolgraag een andere huisarts wilde hebben. We hebben er in elk geval erg lang over nagedacht voor we deze beslissing hebben genomen.

In het kort gezegd had een andere huisarts mij wellicht heel wat medicatie, internisten en  ziekenhuisbehandelingen gescheeld. De maagontstekingen waren in elk geval niet ontstaan als ik in het begin van mijn klachten de juiste medicatie had gekregen. Daarbij heb ik haast moeten smeken om een verwijzing naar een internist te krijgen en toen ze die verwijzing na veel wikken en wegen heeft uitgeschreven zei ze; "Die internist zal hier niet blij mee zijn. Die weet ook vast niet wat ze hier mee aan moet."

Niets bleek minder waar. Deze internist heeft mij juist waanzinnig goed geholpen. Ik heb zelfs niets dan goeds te vertellen over het Spaarneziekenhuis en de artsen die daar werken.  Als ik nog later was gekomen had mijn herstel er heel anders uitgezien en zelfs ook een stuk minder positief.

De nieuwe huisarts vertelde dat het niet gebruikelijk was om patiënten van andere artsen over te nemen maar vond mijn beweegredenen erg legitiem. We zijn dus aangenomen en middels een nette brief zal ik opgelucht afscheid nemen van mijn vorige huisarts.

S'middags heb ik samen met mijn vriendin en oud collega Katinka afscheid genomen van een oud leerling van mij. Deze leerling (Jamie-Lee) leerde ik kennen toen ze in groep 3 zat in 2001 en ze is inmiddels een jong volwassen vrouw geworden. Ik heb tien jaar op deze school gewerkt en zij heeft keurig alle klassen doorlopen in het SBO en ook de gehele duur van het VSO op dezelfde school. Hoog tijd dus om haar vleugels uit te slaan.

In al die jaren op deze school had ik Jamie-Lee geregeld een periode in de klas. Dit kwam doordat ik als onderwijsondersteuner regelmatig adv dagen opving of zieke collega's verving. Een bijzonder leuke en creatieve leerling waar je als leerkracht enorm trots op kon zijn.  Recentelijk heeft ze zelfs een boek over vampieren geschreven en het is ook nog eens officieel uitgebracht.

In 2010 ben ik afgestudeerd en als leerkracht op een andere school gaan werken. Veel van de leerlingen op de Waterlelie had ik dus al drie jaar niet meer gezien. Wat een feest toen ik die school binnen kwam lopen. Overal hoorde ik oud leerlingen enthousiast roepen; "Joepie, meester Dennis is er weer." We hebben oud collega's weer even gesproken en van veel leerlingen, drie jaar aan ervaringen te horen gekregen.

Jamie-lee was dol gelukkig dat ik op haar afscheidsfeestje kwam maar ik was op mijn beurt zeer vereerd dat ik door haar was uitgenodigd. Volgens Jamie-Lee was ik de leerkracht die haar echt kende. Wauw...!! Feitelijk is dat de leerkracht die ik graag zelf voor altijd zou willen zijn.


De wind is vandaag matig tot krachtig en waait uit het noordoosten. De ballon is opzoek naar een nieuw begin en wenst Jamie-Lee in elk geval een prachtige toekomst en heel veel positieve ervaringen.