Ballon nummer 209, Een speciale datum voor een vriendin met een bijzonder verhaal.

Vandaag coach ik Jorrit voor het NK goochelen voor junioren. 

Suzanne, zijn moeder (en een goede vriendin van mij) heeft een bijzonder verhaal met de ballon gedeeld. Ik heb het verhaal al een paar dagen eerder ontvangen maar het hoort toch echt op deze datum de lucht in te gaan. Jorrit laat vandaag deze ballon voor zijn moeder op. Hieronder haar verhaal. 

Als ik aan een heliumballon denk, denk ik terug aan een droom die ik 14 jaar geleden beleefd heb. Ik was 18 weken in verwachting van mijn eerste kindje. Een spannende en bijzondere tijd waarin “zomaar”  een kindje in mijn buik aan het groeien was. Ik vond het zo bijzonder en beleefde het heel intens.

Tijdens deze zwangerschap kreeg ik een droom die ik mij na het wakker worden nog goed kon herinneren...ik was er zeer van onder de indruk...een aantal weken later bleek het waarschijnlijk voor mij een voorspellende droom te zijn geweest....ik zal het jullie nu ook vertellen....

In mijn droom lag ik in het ziekenhuis. Mijn tante verzorgde mij. Het kindje was geboren en het was tijd om naar huis te gaan. Ik liep met mijn kindje de trappen af van het ziekenhuis en tijdens het lopen vloog het kindje als een heliumballon de lucht in en verdween naar de horizon... ik werd wakker uit deze droom. Ik vertelde het ‘s morgens aan mijn vriend en belde mijn moeder om mijn droom te vertellen. We denken er niet meer aan......

Twee weken later heb ik een afspraak staan bij de verloskundige. Ik weet het nog precies 28 juli 1999....Tijdens deze afspraak controleerde ze de bloeddruk, werd ik gewogen en ging ze met de dopetone luisteren naar het hartje van het kindje. Na 5 minuten zoeken hoorde we nog steeds geen kloppend hartje... De verloskundige keek bezorgt en zei dat ze het niet vertrouwde. Ik moest naar het ziekenhuis om een echo te laten maken.

De weg naar huis had nog nooit zo lang geduurd. Uit de echo bleek dat het kindje niet meer leefde. Twee dagen daarna  werd de afspraak gemaakt om de bevalling op te wekken. Op 31 juli 1999 beviel ik van een klein levenloos kindje in wording. Uit sectie bleek dat het een jongetje was met het syndroom van Potter. Het ontbreken van nieren met alle gevolgen van dien.

Er volgde een tijd van verdriet, boosheid en alles wat er bij komt kijken. Doordat de zwangerschap eindigde met 20 weken hoefde we het nog niet officieel te begraven. Ik wilde het niet in het ziekenhuis achterlaten, maar om het te begraven in onze kleine tuin voelde niet goed. We waren er over aan het dubben. Totdat mijn moeder belde en vertelde dat mijn tante had gebeld (de tante uit mijn droom!) met de vraag waar we het kindje gingen begraven. Zij vertelde dat we het kindje mochten begraven in de boomgaard op de boerderij waar zij woonde. Het cirkeltje was weer rond... de droom kwam weer terug..Ik vond het zo bijzonder dat het kindje begraven mocht worden bij mijn tante uit mijn droom. Verder denk ik dat de droom het moment was waarop het kindje in mijn buik overleed....en als een heliumballon wegvloog........

Suzanne de Wit

De ballon reist met een zwakke wind richting het Noorden.