Ballon 278 (van 5 oktober) is op 3 november gevonden in Boesingheliede.

Ik vind het werkelijk heel speciaal dat de ballon is gevonden door iemand die erbij was toen ik voor de eerste keer helium kocht en informeerde naar welke ballonnen ik het beste kon gebruiken voor mijn project. Dit deed ik bij de bekendste feestwinkel in Nederland. Jan Monnikendam in Haarlem. 
Hieronder de mail die ik gisteren kreeg.


Beste Dennis,
 
Zondag 3 november waren wij een wandeling aan het maken in het land toen wij het gele kaartje zagen liggen. Mijn vader had het de week daarvoor al zien liggen maar had niet de moeite genomen om te kijken wat het was. Toen mijn vader het kaartje pakte en ik het las wist ik meteen waar het over ging. Ik werk bij Jan Monnikendam en herinnerde mij jouw bezoek aan deze winkel. 
Wij wonen op een akkerbouwbedrijf aan de Boesingheliede. Er zijn genoeg dingen die ons bezighouden één van die dingen is het weer. Dit beïnvloedt namelijk onze broodwinning. We worden gelukkig van samen zijn met de familie. Wie wij zijn: Meneer Gert-Jan Kamper, 57 jaar en ik: Teddy Kamper, 18 jaar. De ballon die we vonden is opgelaten op 5 oktober 2013.
 
Wij hopen dat het project goed verloopt en wensen je al het goede.
 
Met vriendelijke groet,
Gert-Jan en Teddy Kamper

Als het goed is wordt de ballon vandaag opgelaten door vrienden van mij. Zelf heb ik al wel wat meegemaakt wat ik graag wil delen. Misschien vandaag dus wel meerdere verhalen. Hieronder mijn belevingen in de bus naar Haarlem.

Vandaag had ik een afspraak bij de ARBO arts. Wellicht één van de laatste keren want het gaat gelukkig steeds beter met mij. Om daar te komen moet ik met de bus en een klein stukje met de trein. In het begin van mijn ziek zijn, zag ik als een berg op tegen het reizen. Nu vind ik het zelfs wel leuk. Lekker in de bus, luisteren naar de verhalen om mij heen terwijl ik geniet van alles wat ik om mij heen zie.

In de bus zitten vandaag twee jonge dames. Ze ontmoeten elkaar bij het instappen. Het gaat ze beide goed. De ene haalt goede cijfers op school en de andere loopt stage bij ICI Paris op de Kalverstraat. De dagen vliegen voorbij hoor ik haar zeggen. Het is zo leuk dat de dag alweer voorbij is voor ze er erg in heeft. Wat heerlijk dat deze twee meiden met zoveel plezier in het leven staan. Ik wens dat een ieder toe.

Schuin aan de overkant zit een wat oudere dame waar ik zelf een stuk minder vrolijk van word. Met een cocktailprikker is ze uitgebreid haar gebit aan het reinigen. Grote stukken smurrie haalt ze tussen haar tanden uit die ze vervolgens, bijna determinerend bekijkt. Daarna likt ze het stokje af en slikt het duidelijk iets door. Na tien minuten begin ik mij af te vragen of er ooit een eind aan komt. Mijns inziens is het zooitje nu wel schoon en wat er nog zit, zit daar dan voorgoed. Ze hoeft in elk geval niet meer te lunchen vandaag.

In het centrum van Haarlem staan we even stil. Een jongetje fietst voorbij en gooit achteloos zijn in aluminium verpakte lunchpakket over zijn schouder. Een slimme kraai is er als de kippen bij en met één poot op het pakketje lukt het hem om met zijn snavel de flapjes open te vouwen waarna hij triomfantelijk met een hele boterham opvliegt en uit het zicht verdwijnt.

Het zonnetje schijnt en de buschauffeur begroet elke passagier vrolijk. Ook al zegt bijna niemand iets terug, zijn humeur wordt er niet minder door.

Als ik thuis ben ga ik een cake bakken. Daar heb ik zin in.