Het is elf november. Buiten is het koud en grijs. Ik zit het liefst binnen heerlijk bij een knapperend haardvuur met heel veel kaarsjes aan in huis. Gezellig een spelletje spelen met vrienden of gewoon lekker op de bank bij een mooie film. Vanavond eten we andijviestamppot met een biologische rookworst en spekjes. Na het eten is het wachten op de deurbel. Het vrolijke gezang van zingende kinderen in de straat. Kinderen die stoer de koude avond trotseren, gewapend met een lampion en een zak waar het verkregen snoepgoed veilig in opgeborgen wordt. Een mooie schaal met snoepjes staat al klaar in de gang.
In de vorige jaren bleek namelijk al snel dat mandarijntjes of appeltjes meestal niet naar de juiste waarde worden ingeschat door deze zingende kinderen. Feitelijk laten we ons of onze familie, al zingend door kinderen, beledigen om deze beledigingen daarna persoonlijk ook nog te belonen met snoepgoed. Vorig jaar stond er een enorm dik jongetje (van een jaar of twaalf maar het zou ook veertien kunnen zijn) op de stoep met een nog grotere moeder achter zich. Hij zong uit volle borst dat mijn moeder een dikzak was en dat er ook iets mis was met mijn vader maar hij verlangde wel naar snoepgoed. Ik kon mij gelukkig bedwingen hem om te draaien en even naar zijn eigen moeder te laten kijken. Toen ik hem vervolgens zeer vriendelijk verzocht om een leuker liedje te zingen, kon je de spanning bij moeder en zoon voelen. Even was ik bang dat ik door deze enorme vrouw mijn huis uit getrokken zou worden maar ze herstelde zich goed. Het lukte het jongetje ook nog om drie leukere regels tekst uit zijn mond te persen en daarna deed hij direct een graai in mijn goedgevulde schaal snoep. Niet gewoon een snoepje, nee, pakken wat je pakken kan. Zonder gedag te zeggen of te bedanken vervolgden zij hun weg. Op naar het volgende huis en een nieuwe hand snoep.
Ik geloof dat bijna niemand meer weet waar dit lichtjesfeest werkelijk voor staat en dat het feitelijk door immigranten ons land is ingebracht. De supermarkten zal het een worst zijn (of deze nou biologisch is of niet.) Al het snoepgoed is uitverkocht en was niet aan te slepen.
Ik moet wel even zeggen dat ik de kleine kindjes met de zelfgemaakte lampion in de hand en vol overtuiging het liedje zingend dat ze van juf of meester hebben geleerd, erg aandoenlijk vind.
Onze kippen zijn in de rui. Deze verdenk ik zelf van het spelen van strippoker en ze heeft duidelijk verloren. Ik weet niet wat ze allemaal wel of niet doen als ze op stok gaan. Zoals eerder gezegd zit ik dan heerlijk bij de haard in ons gezellige huis. We schrokken wel even toen we haar zagen. Een paar dagen lang lagen er door het hele hok en de ren veren. Ze leek alles te verliezen en werd met de dag kaler. Ze kon eigenlijk (mits voorzien van wat kipkruiden) zo de oven in. Na wat telefoontjes met kippenkenners en de nodige informatie op internet kwamen we er achter dat de rui bij kippen echt zo extreem kan toeslaan. Gelukkig komen de nieuwe veren ook al door. Over een week moet ze weer goed in de veren zitten.
Er zijn een aantal ballonnen gevonden en verhalen beloofd. Dat vind ik fijn zo rond het eind van mijn project. Natuurlijk deel ik deze verhalen direct als ze binnen zijn.
Vandaag reist de ballon richting het noordwesten met een matige windkracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten