Ballon nummer 34 loslaten is ook een hele reis

Het lijkt wel storm. Met windkracht 7 op de schaal van Beaufort waait de wind uit west zuidwest. Wellicht reist de ballon over het IJsselmeer zo richting Leeuwarden. Daar woont Thom een vriend van mij die ik helaas al veel te lang niet heb gezien. Ik wil al een hele tijd afspreken maar op de één of andere manier komt het er steeds niet van. De ballon gaat mij nu dus even voor maar ik hoop snel te volgen.

Een vriend van mij “Matthew” woont in Newcastle upon Tyne in Engeland. Toen ik veertien jaar was, heb ik daar een week gelogeerd. In die week moest ik natuurlijk wel van alles hebben gezien. Ze namen mij mee naar Nottingham forest, Edingburgh castle, York Minster en het lake district. Achttien uur heen en  achttien uur terug met de boot, een week lang hele dagen in de auto maar het was een super vakantie en ik ben werkelijk in die week echt overal geweest.

Feitelijk is in Nederland niets echt heel erg ver. Zelfs als je, zoals ik, afhankelijk bent van het openbaar vervoer kun je in Nederland toch vrij gemakkelijk en snel overal komen. In maximaal drie en een half uur reis je van de hoge noorden tot in het zuidelijkste puntje van Limburg. 

Gisteren hebben mijn ouders die reis ondernomen. Zij wonen namelijk in Hulsberg en dat ligt vlak bij Valkenburg. Ze zouden vorige week al zijn geweest maar toen werd mijn moeder ziek. Mijn moeder wilde graag een ballon oplaten. Hieronder staat haar bijzondere en emotionele verhaal.

Verhaal van Inge

Mijn verhaal gaat over loslaten.

Mijn naam is Inge en ik ben de moeder van Dennis.

Vandaag heb ik een ballon opgelaten. Ik hoop dat deze ballon ver zal komen en dat hij twee verhalen zal opleveren, waarvan dit verhaal het eerste is.

Mijn verhaal gaat over kinderen krijgen en groot brengen.

Natuurlijk was het in onze tijd eerst trouwen en daarna aan kinderen denken.

En daar komt dan de eerste baby; het is een jongetje geworden. En wat zijn we daar blij mee. Zijn naam is Dennis. Met deze baby gaat niet alles op rolletjes. Hij huilde en spuugde veel. Wij hebben het ziekenhuis veel met hem moeten bezoeken in verband met enorme maagproblemen. Het zijn heel veel zorgen die je dan gaat meemaken, maar gelukkig is Dennis, toen hij twee jaar was, aan zijn maag geopereerd. Daarna ging alles al heel snel vooruit en was het een vrolijk kereltje geworden. Het baby vet ging er bij Dennis al snel af en hij werd een slank jongetje.

Toen Dennis drie en een half jaar oud was kwam zijn zusje Gabriëlle om de hoek kijken.

Dennis was erg blij met zijn zusje maar na zoveel aandacht te hebben gehad i.v.m. zijn ziek zijn werd hij geregeld jaloers. Maar wat je vaak hebt bij broers en zussen; veel met elkaar spelen, maar ook zo nu en dan ruzie maken.

De kinderen groeiden lekker en alles leek goed te gaan tot we moesten verhuizen i.v.m. het werk van mijn echtgenoot Paul. Dit is nooit zo leuk voor de kinderen, maar Gabriëlle was twee en Dennis bijna zes; dus erg moeilijk was dat toen niet. Een van de andere verhuizingen naar Nieuwegein was voor Gabriëlle erg fijn, want ze heeft daar een leuke tijd gehad. Dennis heeft daar een ramp tijd gehad. Hij is daar erg veel gepest op school.

Dus moeder vaak in de stress en verschillende gesprekken op school.

Daarna weer een verhuizing naar Hoofddorp waar het met Dennis gelukkig een stuk beter ging. 

Ik merk bij het schrijven van deze gebeurtenissen in mijn verhaal dat de tranen nog steeds spontaan komen, maar dat is niet erg, want misschien helpt het schrijven bij het verwerkingsproces.

Natuurlijk gaat elk kind puberen; de een iets meer dan de ander. En op een bepaalde leeftijd gaat Dennis op zichzelf wonen. De eerste tijd komt hij bij ons erg veel eten, maar na een tijdje wordt dat steeds minder. Ik weet natuurlijk best wel dat het normaal is dat kinderen een eigen leven gaan leiden, maar wat is dat moeilijk.

Daarna gaat nummer twee op zichzelf wonen en ook zij gaat al heel snel haar eigen gang.

De eerste tijd wil je ze nog sturen en met raad en daad bij staan, maar al snel merk je dat dit niets meer uithaalt.

Samen met mijn man hebben wij het geregeld over de problemen en verdrietjes van de kinderen. Soms moeten zij het wel kwijt aan ons maar vaak ook niet. Wat je zo graag zou willen is dat het je kinderen goed gaat; zowel met de gezondheid als met problemen in werk of relatie. Gaat het je kinderen goed dan gaat het met de ouders ook goed.

Ik begrijp ook wel dat het voor kinderen erg belangrijk is dat ze hun eigen levenslessen leren. Die lessen hebben wij ook gehad. Ik ben nu twee en zestig jaar en ben daar nog steeds niet klaar mee.

Maar of ik mijn kinderen ooit helemaal los kan laten? Ik hoop het, maar wat is dat verschrikkelijk moeilijk. Ik weet zeker dat er nog heel veel andere moeders zijn die er net zo over denken.

Dit is dus mijn levensles die ik nog moet leren; ik zal er een zware dobber aan hebben.

Succes voor alle andere bezorgde moeders en hartelijke groeten van Inge Renardel de Lavalette.