Ballon nummer 100, Een bijzonder verhaal voor de ballon van 21 maart

Ballon nummer 100 is vandaag op reis gegaan. Hij vertrok met een matige wind richting het noordoosten. Voor deze ballon wilde ik een bijzonder verhaal. Ik kon het natuurlijk weer over kippen hebben, mijn onderzoeken in het VU of de politiek maar dat wilde ik eigenlijk niet voor deze honderdste ballon. Ik piekerde mij suf en vandaar ook dat de ballon vandaag wat later dan normaal op internet verschijnt.

Ineens komt er een e-mailbericht binnen. De ballon van 21 maart is door Gerard op 8 april gevonden in een weiland in Maartensdijk. 21 maart is de dag dat de lente begint. Dat is mijn favoriete dag. Als ik ga trouwen dan zal dat ook op 21 maart zijn. Ik heb in Maartensdijk op volleybal gezeten en fietste van Hollandsche Rading naar Maartensdijk en terug door de weilanden toen ik een jaar of zestien was. Maar nu het verhaal van Gerard. Zeer mooi geschreven en heel bijzonder. Dit verhaal maakt niet alleen de ballon van 21 maart maar ook ballon nummer 100 extra speciaal.

Bestaat toeval?

Afgelopen maandag 8 April was ik met een metaaldetector aan het zoeken op een akker in Maartensdijk. Mijn vrouw was die dag vrij omdat haar opleiding voor SPW3(kinderopvang) is afgerond. Ik was een klein uur bezig tot mijn oog viel op een kapotte ballon waar een roze kaartje aan hing. Ik raapte het op en las de boodschap.

Ik liep naar mijn zoekmaatje toe en vertelde wat voor oogvondst ik had gedaan. Ik las de boodschap voor en mijn zoekmaat moest er wel om lachen en zei tegen mij, dat het wel een bijzondere toevalsvondst was. Ik deed het kaartje in mijn jaszak en ging lekker verder zoeken met mijn metaaldetector. 

Dat dit kaartje door mij is gevonden op een akker waar nooit een mens komt. Toeval?
Thuisgekomen liet ik het kaartje aan mijn vrouw zien. Ik las het voor en ze vond het maar toeval. Waarom toeval?

Ik ben Gerard en ben geboren in Naarden. Ik ben 46 jaar oud en heb een Marokkaanse vrouw en twee kinderen van 5 en 16 jaar oud.

Ik las op het kaartje dat jij een leerkracht bent in het speciaal onderwijs. Het toeval is dat ik in mijn jeugd speciaal onderwijs heb gevolgd. In de tijd was dat het LOM onderwijs en later voortgezet ILO onderwijs.

Leren kon ik heel goed. Maar ik was een druk en impulsief manneke. Moeilijk opvoedbaar noemde men dat ik de tijd. Ik ben op 18 jarige leeftijd van school gegaan met een diploma op zak. Weliswaar een landentuinbouw diploma van laag niveau. Maar beter iets dan niets.

Nu moest ik aan het werk. Maar ook hierbij kon ik mijn draai niet vinden. Vele baantjes versleten via uitzendbureaus. Werken vond ik een ware straf! Op mijn 35e ben ik afgekeurd. Ik liep al een lange tijd bij een psychiater en het bleek dat ik niet zo heel lekker in elkaar zit. Op zijn tijd heb ik psychoses die het leven er niet makkelijker op maakt. Angsten en nare gedachten gaan dan door mij heen.

Vooral angsten beheersen mijn leven. Als ik om me heen kijk is deze wereld te hard voor mij. Acceptatie is er niet of nauwelijks. Men begrijpt gewoon niet dat ik niet kan werken en hoe ik in elkaar zit als persoon. Voor de rest merken mensen niet dat ik wat mankeer behalve dat ik soms wat druk en impulsief ben. Ik put dan ook mijn kracht uit echte vrienden en familie. 

Afleiding:

Daar ik mij vaak verveel en mijzelf vaak ongelukkig voel ben ik toch altijd op zoek gegaan naar afleiding of uitdagingen. Ik heb 20 jaar langs de waterkant gezeten om de ultieme vis te vangen. En later ben ik me gaan richten op het zoeken met een metaaldetector. Ik heb namelijk altijd de dwangmatige gedachte gehad om rijk te worden. Hoe meer geld hoe minder problemen, zeg maar. Maar daar ben ik op teruggekomen. Geld is makkelijk. Maar het haalt de problemen en zorgen niet weg die in het koppie zitten. Later ben ik me meer gaan richten op de archeologische kant. Het verzamelen van bodemvondsten is niet alleen een hobby geworden. Maar eerder een passie.

Het zoeken met een metaaldetector in de natuurlijk geeft mij geestelijke rust. Zo kan ik alle ellende van me afzetten. Soms help ik als vrijwilliger bij de AWN(archeologie werkgroep Nederland). Ik heb mijn ding dus wel gevonden. Maar buiten het zoeken en het graven heb ik nog een passie:

Goochelen heb ik 10 jaar geleden ontdekt. In mijn jeugd stond ik maar al te graag in de belangstelling en tapte graag moppen of liet een goocheltrucje zien aan mijn vrienden. Goochelen is voor mij op een positieve manier aandacht vragen. Mensen vinden magie en goochelen mooi om te zien. Nu ik volwassen ben sta ik nog steeds graag in de belangstelling. Goochelen maakt deze weg open. Ik goochel op een verjaardagen of bruiloften. Dit doe ik gratis en ik krijg de aandacht waar ik al mijn hele leven om schreeuw. Positieve reacties van mensen daar ben ik dol op. Hier haal ik mijn ultieme kick uit!

Toekomst:

Die is gevoelsmatig altijd onzeker voor mij. Dit zit nou eenmaal in mij hoofd. De angsten die ik heb, en wat ik om me heen zie. Armoede, geweld en oorlog maken mij dagelijks angstiger. Vooral het toenemende geweld is niet om te harden. Overvallen met de zwaarste wapens is aan de orde van de dag. Onderscheid wordt niet meer gemaakt. Mensen van in de 80 worden voor dood achtergelaten, en dat voor een paar tientjes! Waar gaat dit naar toe?!?

Zoals ik al eerder vertelde is mijn vrouw bezig met een opleiding. Nu is ze bezig met SPW3. En wil verder voor het hoogste niveau SPW4. Maar ook daar zitten haken en ogen aan. Heeft zij straks wel een baan in de kinderopvang waar zij zo haar best voor heeft gedaan? Door alle bezuinigingen ligt die branche totaal op zijn gat. Ze doet haar best om straks een steentje bij te dragen aan de maatschappij. Zij is van Marokkaanse afkomst. Laten we zeggen,...een voorbeeld voor iedere medelander.

De gastvrijheid die ik geniet bij Marokkanen is overweldigend. Je gaat het huis niet uit als je buik niet rond is. Natuurlijk hebben Marokkaanse mensen ook hun gewoontes. Die zijn voor nuchtere Nederlanders soms niet te begrijpen. Begrijpen Marokkaanse mensen ons dan altijd?

Geluk:

Zoals ik al eerder aangegeven heb ben ik niet als ieder ander op deze aarde. Je kan wel zeggen dat ik een moeilijke gebruiksaanwijzing heb. Een relatie zat er voor mij niet in, op een paar scharreltjes na dan. Tot op een goede dag de Goden het goed met mij voor hadden. Zelf ben ik een Nederlander zoals de naam "Gerard" al zegt. Ik kreeg contact met een Marokkaans meisje. Niet veel later kregen wij verkering en gingen samenwonen. Nu zijn we ruim 20 jaar verder en zijn nog steeds samen ondanks ik soms wat moeilijk in elkaar zit. Je kan wel zeggen dat dit echte liefde is, al laat ik dat vaak niet merken aan mijn vrouw.

Twee prachtige kinderen heeft mijn vrouw op de wereld gezet. Ook die dragen wat van mijn genen en zorgen ook voor de nodige problemen. Mijn zoon(16 jaar) heeft ADHD. En de kleine meid zal binnenkort ook eens onderzocht moeten worden omdat het soms niet goed gaat op school. Maar ik geloof er in dat alles wel goed komt met ze. Al met al mag ik mezelf toch gelukkig prijzen dat ik een pracht van een gezin heb.

Toeval?:

Het toeval wil dat ik het kaartje heb gevonden tijdens het zoeken met een metaaldetector in Maartensdijk op een akker. Binnenkort word er geploegd dus was het kaartje onder de grond gekomen. Had toevallig de tijd om te gaan zoeken omdat mijn vrouw voorlopig klaar is met school. 

Net zoals Dennis(auteur van dit boek) doe ik ook aan goochelen. Toeval?

Dennis is leerkracht in het speciaal onderwijs. Ik heb speciaal onderwijs genoten in mijn jeugd. Is dat toeval?

Op de site van Dennis las ik een stuk over Marokkaanse mensen die verzorgd worden door hun kinderen, terwijl wij onze ouders in een verzorghuis laten wonen. Tref ik de vrouw van mijn leven. Ze is Marokkaanse. Is dat toeval? 

Boodschap:

De boodschap die ik graag met jullie wil delen is liefde geven aan de mensen die om je geven. Al heb je het nog zo zwaar. Je staat nooit alleen als je jezelf openstelt naar anderen toe. Wie goed doet, goed ontmoet!!

Groeten, Gerard en gezin