Ballon nummer 138, Je eigen weg kwijt zijn.

De opa van Myrte vierde vandaag zijn 88ste verjaardag. Oma is vorig jaar overleden. Een pittige en heldere oma maar ze was helaas ernstig en onomkeerbaar ziek. Opa is dement en gaat snel achteruit. Hij heeft drie kinderen en tien kleinkinderen allemaal met aanhang. Drie achterkleinkinderen en nog eens twee in de maak.

Met een beetje geluk kent hij alleen zijn eigen kinderen nog bij naam. Ik gaf hem een zoen terwijl hij leeg voor zich uit tuurde. Hij heeft geen idee wie ik ben. "Wat woon je mooi." zei hij tegen mij terwijl hij zonder echt te kijken even om zich heen keek. "Ik wil het alleen nog anders inrichten." gaf ik als antwoord. We zaten met z'n allen in een afgehuurd zaaltje van zijn verzorgingstehuis in Haarlem.

Geweldig om neven, nichten, ooms en tantes te spreken. Verhalen uit te wisselen en de baby's op schoot te nemen (die zichtbaar en ongegeneerd hun luiers vol poepen). Ondertussen zit opa met een biertje doelloos voor zich uit te staren. Het is zijn feest. Hij is jarig maar weet het zelf niet. Zo af en toe vraag je dan of hij het gezellig vindt. Ja, gezellig vindt hij het wel.

Ik wil hem zoenen, wakker knuffelen, iets zeggen waardoor hij weer even terugkomt uit het eindeloze niets. Het prachtige huisje in Frankrijk wat hij zelf heeft gebouwd, Propolis, de hoogovens en de haven van IJmuiden. Niets komt meer aan. Geen herkenning, helemaal niets.

Restaurant; "De Lachende Javaan" verzorgde het eten. Een heerlijke Indische rijsttafel. Opa zijn lievelingseten. Eten daar geniet hij toch nog zichtbaar van. Maleise kinderliedjes kan hij zonder moeite helemaal mee zingen.

Het menselijk brein is een groot mysterie.


Het is bijna windstil en de ballon is eerst rustig recht omhoog gegaan om daarna nog rustiger richting het oosten te vertrekken.