Van de week had ik het over vriendschappen. Tegen echte vrienden kun je ook wel eens; "nee" zeggen. Het komt even niet uit, ik ben met iets anders bezig of ik heb gewoon even geen puf of geen zin.
Dat betekent natuurlijk niet dat je er niet voor je vrienden moet zijn als ze je hulp echt nodig hebben of echt even heel graag hun ei kwijt willen en dan het liefst bij jou. Maar vaak is het dan wel duidelijk dat het echt om iets heel belangrijks gaat. En natuurlijk zet je dan je eigen werk even opzij om er voor je vrienden te kunnen zijn. Desnoods zeg je er een afspraak voor af en ben je er gewoon voor deze vriend.
Wanneer zeg je wel nee en wanneer doe je dat niet. Hoe maak je duidelijk dat je even geen behoefte hebt aan contact zonder de ander daar bij te kwetsen? Vooral als de ander werkelijk met de beste intenties de deur bij je plat loopt. Hoe lang laat je dingen gebeuren voor je zelf je grens aangeeft?
Ik had ooit buren die te pas en te onpas binnen stonden. Werkelijk best aardige mensen maar totaal zonder rem. Als ik uit mijn werk kwam, net mijn jas had uitgetrokken, ging vaak de bel al. "Ooh super... Je bent thuis. We komen even gezellig een bakkie doen." Natuurlijk ben ik thuis. Ze hadden mij ook net naar binnen zien lopen. Ze zitten de hele dag voor het raam of in de voortuin en houden de hele buurt in de gaten. Gespreksstof was er totaal niet. Na vijf minuten wist ik wel welke buren bij welke buren over de vloer kwamen, Welke buren ruzie hadden gehad en wie geld had uitgegeven aan nieuwe kleren of voor de zoveelste keer op vakantie ging. Overal hadden ze een ongezouten mening over.
Aangeven dat ik geen tijd had was geen optie. Nee, dan liepen ze toch door en zouden dan maar even blijven. Als ik zei dat ik visite zou krijgen bleven ze juist langer om te zien wie er dan op bezoek zou komen. Als je de deur open had gedaan stonden ze al binnen. Ik ben een tijd lang door de achterdeur naar binnen gegaan maar dat hadden ze snel in de gaten. Ik heb zelfs een keer een half uur in mijn keuken gestaan omdat ze door het raam naar binnen bleven kijken toen ik niet had opengedaan.....!!
Als ik bloemen op tafel had staan kwamen ze vragen van wie ik die had gehad. Als er visite was geweest kwamen ze vragen wie dat waren en waarom ze er waren. Soms kwamen ze zelfs met een flesje wijn aanzetten en wilden ze er ook bij als ik visite had. Altijd en eeuwig met één of andere smoes om iets te lenen of iets belangrijks te vertellen.
Op een dag was ik het zo zat. Toen heb ik ze gezegd dat ik goede buren erg prettig vind maar dat ik mij door hen gevangen voelde in mijn eigen huis. Dat mijn vrienden mijn vrienden zijn omdat we het prettig vinden bij elkaar te zijn en dat we dingen met elkaar delen. Ik heb ze gezegd dat ik helemaal niets met ze kon delen en het verschrikkelijk vond dat ze steeds voor de deur stonden en zich overal mee bemoeide.
Als antwoord gaven ze dat ze altijd al hadden geweten dat ik niet in hun buurt thuishoorde. Mensen van mijn soort zijn arrogant en uit de hoogte. Ze zijn al die tijd zo vriendelijk geweest om mij een kans te geven maar die had ik nu toch echt wel verbruikt. Andere buren snapten ook al niet waarom ze nog met mij bleven omgaan. Daarna liepen ze weg met de neuzen in de lucht. Ze hebben maanden niet meer tegen mij gesproken. Ze hebben vooral wel over mij gesproken. Ik hoorde een tijd lang zelfs van de slager of de bakker terug dat ik die week visite had gehad van één of ander mens dat met een stom platje aan kwam zetten.....?? En, dat iedereen altijd bij mij welkom was maar dat ik mij te goed voelde voor mijn eigen buren. Dan gaf de slager een knipoog.....!! Tja, die slager kent zijn klanten wel.
één ding weet ik zeker. Ik had veel eerder; "nee" moeten zeggen.
De wind is zwak en waait vandaag richting het noorden.
