Nummer 274 is gevonden in Twisk. Een mooi verhaal van de vinder.

Achtduizend zeshonderdtwee. Het kunnen er ook meer zijn, of iets minder. Maar bij benadering, achtduizend zeshonderdtwee. Blaadjes aan mijn kastanjeboom. Briljant fonkelend ligt de bevroren ochtenddauw op de roodbruine bladeren te schitteren in de zon. Zachtjes wiegend in de wind tot ze worden afgestoten en in een flauw draaiende beweging neerdalen op de vochtige aarde en verdwijnen onder een veelvoud ervan. In de eerste week van november worden alle voedingsstoffen uit het blad gezogen en vervolgens gaat de kraan dicht. En ik ruik het.

Ik zie een frons boven uw wenkbrauwen verschijnen met een blik van: wat krijgen we nu? Gaat de schrijver ten onder aan grote psychische druk bij gebrek aan onderwerpen en behandelt hij nu in alfabetische volgorde het menselijk lichaam? Nee, het is meer dan dat.
Mijn reukorgaan is namelijk gevoelig.
Overgevoelig.
Om eerlijk te zijn qua uiterlijk niet één om over naar huis te schrijven maar hij doet het wonderbaarlijk goed. Natuurlijk kunnen de meeste mensen geuren onderscheiden en het verschil aangeven in aangenaam of vies. Herinneringen worden sterk bepaald door geuren. Loop met je ogen dicht een willekeurig kleuterschooltje binnen en je bent weer vier, angstig verstopt achter moeders rok. Alle geuren van dat moment sla je op en geven je een schat aan informatie. Gelukkig ruiken we niet alles en alleen de heel sterke geuren roepen associaties op. Maar die van mij dus niet. Ik ruik ALLES.

De laatste tijd zijn mevrouw Scholtes en ik ernstig op zoek naar een nieuwe woonruimte daar ons huidige onderkomen ondanks crisis en beursval in no time was verkocht. Dientengevolge reizen we ieder vrij moment kriskras door Noord-Holland, met name West-Friesland. Elk goedogend pand onderwerpen wij aan een kritische blik en bij tijd en wijle schakelen wij een aankoopmakelaar in. Gewapend met dat geoefend oog betreden wij gedrieën uiteenlopende panden. Verscholen in lommerrijk groen, aan breed vaarwater en met vrij uitzicht over de landerijen.
En dan begint het. Voorzichtig schuifelend volg ik de makelaar. Mijn neustrilharen staan strak gespannen en overspoelen mijn brein met geur, als ware de West-Friese Omringdijk doorbroken. De entree, door het halletje, ouwe schoenen, hondenpoep en schimmel, om vervolgens de ruime living te besnuffelen. Ook hier teveel geur. Mijn adem stokt en weigert dienst. In de slaapkamer is het al niet veel beter en met mijn knuist stevig om mijn neus geklemd ontvlucht ik het pand, mevrouw Scholtes en de makelaar heftig in verwarring achterlatend. Elke keer weer.

Tot dat ene huis. Ik stap manmoedig door elk vertrek en adem stevig door mijn neus. Hal. Niets. Keuken. Neutraal. Slaapkamer. Een flauw vermoeden van kruidig vrouwenzweet maar verder niets. Ik sta in het midden van de huiskamer en sluit mijn ogen. Ik zie mijn vader aan het fornuis, roerend in een grote pan soep. Op het aanrecht zit een jochie van een jaar of vijf met de blonde krullen van mijn zoon, zwaaiend met een pollepel. ’Opa kok, opa kok.’ In een hoek van de kamer op een enorme zitzak een doorgebruinde verpleegster omringd door prachtige donkere kindjes, die met open mond luisteren naar de verhalen uit hun moederland.
In de tuin, achter het huis, wordt in de oude appelboom een heuse boomhut gebouwd. Onder de boom staan twee tieners over een bouwtekening gebogen, heftig in discussie over de constructie. Op de veranda in een scheve schommelstoel zit, broos en stil, een grijze oude dame die verdacht veel op mevrouw Scholtes lijkt, het tafereeltje gade te slaan.
Ik open mijn ogen en kijk de makelaar aan. Goedkeurend.
Het huis ruikt naar thuis.

Huisgemaakte appeltaart

Ingrediënten: Voor het deeg: 300 gr. zelfrijzend bakmeel 180 gr. boter 150 gr. witte basterdsuiker 1 vanillestokje snufje zout Voor de vulling: 1 kg. appels (mijn advies: Braeburn of uit eigen tuin), geschild en in blokjes. 100 gr. rozijnen, gewassen en wellen in citroenthee, gedroogd op keukenpapier en vervolgens gemarineerd in een scheutje Citroenbrandewijn. 40 gr. suiker 2 theelepels kaneel citroenrasp geschaafde amandelen citroenmarmelade Verder: 1 losgeklopt ei, waarvan ¾ door het beslag en ¼ om het deeg in de vorm mee te bestrijken 3 eetlepels griesmeel om vocht te absorberen springvorm Ø 24 cm, ingevet

Bereidingswijze

Het deeg:

• Zeef de bloem, de basterd, vanillemerg en het zout in een kom.
• Verdeel hierover (in kleine klontjes) de boter.
• Voeg ¾ van het losgeklopte ei toe.
• Snij vervolgens de boter met twee messen door het mengsel.
• Kneed het geheel tenslotte met één koele hand tot een deegbal.
• Laat deze deegbal in plastic folie een uurtje rusten in de koelkast.

De vulling:

• Meng in een kom de stukjes appel met de rozijnen, suiker, kaneel, citroenrasp, de geschaafde amandelen en de helft van het griesmeel.
• Laat regelmatig omscheppend – enige tijd intrekken.

Tenslotte:

• Bekleed de bodem en de rand (tot ± 4 cm. hoogte) van de ingevette springvorm met circa ¾ van het deeg.
• Bestrooi de deegbodem met de resterende helft van het griesmeel.
• Voeg de vulling (zonder al te veel vocht) toe en druk deze licht aan.
• Rol het overgebleven deeg uit op een met bloem bestoven aanrechtblad en snijd hiervan smalle repen.
• Leg deze in een ruitvormig patroon over de taartvulling.
• Bestrijk de bovenkant van de taart met het overgebleven losgeklopte ei.
• Bak de appeltaart iets onder het midden van een voorverwarmde oven in ± 75 minuten goudbruin op 175° C (heteluchtoven op circa 160°).
• Laat de taart in de springvorm afkoelen.
• Maak drie flinke lepels marmelade warm en strijk dit met een kwastje over het gare deeg.

Lauwwarm het lekkerst met kinderen en kleinkinderen!

Meneer Paul Scholtes, Bedankt voor het prachtige verhaal en de uitnodiging om appeltaart te komen eten. Wellicht tot snel. 

Vandaag reist de ballon richting het westen met een zeer zwakke wind.