Ballon nummer 281, Poetin eist en de Nederlandse regering buigt.

Het is weer eens zo'n zwarte dag. Vol verbazing, frustratie en bijna wanhopig hoor ik de nieuwslezer vandaag vertellen dat Nederland excuses heeft aangeboden aan Rusland voor het oppakken van Dmitri Borodin.

De man is een Russisch diplomaat en woont in Nederland. Na wellicht flink wat wodka achterover te hebben geslagen bleek hij een gevaar voor zijn eigen kinderen. Goed oplettende buren is dit opgevallen en zij hebben dit gemeld bij de politie.  Chapeau, goede buren. Dit zijn buren die hun burgerplicht kennen. Kinderen mogen niet de dupe worden van hun dronken vader. Chapeau, goede agenten. Dit zijn agenten die adequaat hebben gehandeld en deze kinderen van het gevaar hebben verlost.

Voor mensen die mishandeling willen melden maar liever niet willen getuigen is er in Nederland zelfs: "Meld misdaad anoniem." In december 2003 is deze stichting opgericht. In het bestuur van deze stichting participeren vertegenwoordigers van de ministeries van justitie en binnenlandse zaken en koninkrijksrelaties. De stichting is er om zoveel mogelijk misdaad aan het licht te brengen en dit een halt toe te roepen.

Dmitri Borodin is echter geen gewone burger. Nee, hij is diplomaat en daardoor dus onschendbaar. Poetin eist excuses voor de behandeling van deze diplomaat. Ik ging er vanuit dat Nederland zou zeggen: "Zeg Poetin, met je enge, mijn wil is wet blik in je ogen, hier in Nederland horen we ons te gedragen en zo ook een Russische diplomaat die hier te gast is." Maar nee, Nederland biedt excuses aan....!! Wat een slappe regering. Wat een slappe hap. Dit is de regering waar we met z'n allen op moeten kunnen bouwen en vertrouwen. Er hoeft maar een "groot" wereldleider in zijn vingers te knippen en onze regering kruipt, kwijlt en likt als een bange hond.


En dan die 48 jarige man die in acht jaar tijd 26.000 filmpjes en 144.000 foto's heeft verzameld door 300 meisjes tussen de 10 en 17 jaar te verleiden zich uit te kleden voor de webcam. Met een aantal van deze meisjes had hij maanden tot jaren internet contact. Een aantal dingen zijn mij niet duidelijk. Hoe kan het dat al deze meisjes zich voor een webcam uitkleden en waar zijn de ouders van deze meisjes? Volgen die niet wat hun kind allemaal uitspookt op internet? Staat de computer niet gewoon in de woonkamer en vragen deze ouders niet af en toe even: "Goh, met wie ben je aan het chatten?" Hebben de buren het niet gek gevonden dat er acht jonge meisjes af en toe bij deze "eenzame", alleen wonende man over de vloer kwamen? Dan is de man al drie keer in het verleden in beeld geweest. Een meisje van 12 heeft aangegeven seksueel contact met hem te hebben gehad maar er is geen aangifte gedaan.....????? Honderdduizend vraagtekens zijn nog te weinig.

Ik hoop dat deze man opgepakt kan worden, gestraft kan worden en dat hij geen diplomaat uit Rusland blijkt te zijn.

De ballon reist vandaag richting het oosten met een matige wind en morgen hopelijk weer een vrolijker verhaal.


  

Nummer 274 is gevonden in Twisk. Een mooi verhaal van de vinder.

Achtduizend zeshonderdtwee. Het kunnen er ook meer zijn, of iets minder. Maar bij benadering, achtduizend zeshonderdtwee. Blaadjes aan mijn kastanjeboom. Briljant fonkelend ligt de bevroren ochtenddauw op de roodbruine bladeren te schitteren in de zon. Zachtjes wiegend in de wind tot ze worden afgestoten en in een flauw draaiende beweging neerdalen op de vochtige aarde en verdwijnen onder een veelvoud ervan. In de eerste week van november worden alle voedingsstoffen uit het blad gezogen en vervolgens gaat de kraan dicht. En ik ruik het.

Ik zie een frons boven uw wenkbrauwen verschijnen met een blik van: wat krijgen we nu? Gaat de schrijver ten onder aan grote psychische druk bij gebrek aan onderwerpen en behandelt hij nu in alfabetische volgorde het menselijk lichaam? Nee, het is meer dan dat.
Mijn reukorgaan is namelijk gevoelig.
Overgevoelig.
Om eerlijk te zijn qua uiterlijk niet één om over naar huis te schrijven maar hij doet het wonderbaarlijk goed. Natuurlijk kunnen de meeste mensen geuren onderscheiden en het verschil aangeven in aangenaam of vies. Herinneringen worden sterk bepaald door geuren. Loop met je ogen dicht een willekeurig kleuterschooltje binnen en je bent weer vier, angstig verstopt achter moeders rok. Alle geuren van dat moment sla je op en geven je een schat aan informatie. Gelukkig ruiken we niet alles en alleen de heel sterke geuren roepen associaties op. Maar die van mij dus niet. Ik ruik ALLES.

De laatste tijd zijn mevrouw Scholtes en ik ernstig op zoek naar een nieuwe woonruimte daar ons huidige onderkomen ondanks crisis en beursval in no time was verkocht. Dientengevolge reizen we ieder vrij moment kriskras door Noord-Holland, met name West-Friesland. Elk goedogend pand onderwerpen wij aan een kritische blik en bij tijd en wijle schakelen wij een aankoopmakelaar in. Gewapend met dat geoefend oog betreden wij gedrieën uiteenlopende panden. Verscholen in lommerrijk groen, aan breed vaarwater en met vrij uitzicht over de landerijen.
En dan begint het. Voorzichtig schuifelend volg ik de makelaar. Mijn neustrilharen staan strak gespannen en overspoelen mijn brein met geur, als ware de West-Friese Omringdijk doorbroken. De entree, door het halletje, ouwe schoenen, hondenpoep en schimmel, om vervolgens de ruime living te besnuffelen. Ook hier teveel geur. Mijn adem stokt en weigert dienst. In de slaapkamer is het al niet veel beter en met mijn knuist stevig om mijn neus geklemd ontvlucht ik het pand, mevrouw Scholtes en de makelaar heftig in verwarring achterlatend. Elke keer weer.

Tot dat ene huis. Ik stap manmoedig door elk vertrek en adem stevig door mijn neus. Hal. Niets. Keuken. Neutraal. Slaapkamer. Een flauw vermoeden van kruidig vrouwenzweet maar verder niets. Ik sta in het midden van de huiskamer en sluit mijn ogen. Ik zie mijn vader aan het fornuis, roerend in een grote pan soep. Op het aanrecht zit een jochie van een jaar of vijf met de blonde krullen van mijn zoon, zwaaiend met een pollepel. ’Opa kok, opa kok.’ In een hoek van de kamer op een enorme zitzak een doorgebruinde verpleegster omringd door prachtige donkere kindjes, die met open mond luisteren naar de verhalen uit hun moederland.
In de tuin, achter het huis, wordt in de oude appelboom een heuse boomhut gebouwd. Onder de boom staan twee tieners over een bouwtekening gebogen, heftig in discussie over de constructie. Op de veranda in een scheve schommelstoel zit, broos en stil, een grijze oude dame die verdacht veel op mevrouw Scholtes lijkt, het tafereeltje gade te slaan.
Ik open mijn ogen en kijk de makelaar aan. Goedkeurend.
Het huis ruikt naar thuis.

Huisgemaakte appeltaart

Ingrediënten: Voor het deeg: 300 gr. zelfrijzend bakmeel 180 gr. boter 150 gr. witte basterdsuiker 1 vanillestokje snufje zout Voor de vulling: 1 kg. appels (mijn advies: Braeburn of uit eigen tuin), geschild en in blokjes. 100 gr. rozijnen, gewassen en wellen in citroenthee, gedroogd op keukenpapier en vervolgens gemarineerd in een scheutje Citroenbrandewijn. 40 gr. suiker 2 theelepels kaneel citroenrasp geschaafde amandelen citroenmarmelade Verder: 1 losgeklopt ei, waarvan ¾ door het beslag en ¼ om het deeg in de vorm mee te bestrijken 3 eetlepels griesmeel om vocht te absorberen springvorm Ø 24 cm, ingevet

Bereidingswijze

Het deeg:

• Zeef de bloem, de basterd, vanillemerg en het zout in een kom.
• Verdeel hierover (in kleine klontjes) de boter.
• Voeg ¾ van het losgeklopte ei toe.
• Snij vervolgens de boter met twee messen door het mengsel.
• Kneed het geheel tenslotte met één koele hand tot een deegbal.
• Laat deze deegbal in plastic folie een uurtje rusten in de koelkast.

De vulling:

• Meng in een kom de stukjes appel met de rozijnen, suiker, kaneel, citroenrasp, de geschaafde amandelen en de helft van het griesmeel.
• Laat regelmatig omscheppend – enige tijd intrekken.

Tenslotte:

• Bekleed de bodem en de rand (tot ± 4 cm. hoogte) van de ingevette springvorm met circa ¾ van het deeg.
• Bestrooi de deegbodem met de resterende helft van het griesmeel.
• Voeg de vulling (zonder al te veel vocht) toe en druk deze licht aan.
• Rol het overgebleven deeg uit op een met bloem bestoven aanrechtblad en snijd hiervan smalle repen.
• Leg deze in een ruitvormig patroon over de taartvulling.
• Bestrijk de bovenkant van de taart met het overgebleven losgeklopte ei.
• Bak de appeltaart iets onder het midden van een voorverwarmde oven in ± 75 minuten goudbruin op 175° C (heteluchtoven op circa 160°).
• Laat de taart in de springvorm afkoelen.
• Maak drie flinke lepels marmelade warm en strijk dit met een kwastje over het gare deeg.

Lauwwarm het lekkerst met kinderen en kleinkinderen!

Meneer Paul Scholtes, Bedankt voor het prachtige verhaal en de uitnodiging om appeltaart te komen eten. Wellicht tot snel. 

Vandaag reist de ballon richting het westen met een zeer zwakke wind.

Ballon nummer 280, Inzicht.

Een goede vriendin van mij deelde het volgende verhaal met de ballon.

Afgelopen week wist ik dat er iemand langs zou komen op mijn werk, waar ik bij voorbaat al een beetje afstandelijk door werd.

Waarom ? Verschillende redenen, maar het meest simpele is denk ik gewoon dat ik haar niet bijzonder aardig vind. Terwijl ze eigenlijk niet onaardig is.

Maar toch... ik neem altijd wat afstand als ik weet dat zij komt.

Totaal geen idee van het leven van deze vrouw, heb je eigenlijk toch altijd al wel een oordeel, en hoewel ik dat altijd probeer niet te hebben, heb ik toch op z/n minst

een mening. Wat ik van haar vind is niet zo heel belangrijk maar moet niet als heel positief gezien worden.

Waar haal ik het eigenlijk vandaan denk ik dan wel maar goed..het zij zo.

Deze mevrouw is behoorlijk van omvang en behoorlijk van stem, ze is ook niet heel goed ter been en loopt met een stok. Ik weet niet waarom, maar vermoedde gewoon dat zij

een handicap heeft.

Op de één of andere manier, baalde ik van mezelf dat ik dat (voor) oordeel had en besloot om me anders op te stellen als ze er zou zijn. Heel bewust eigenlijk heb ik aan haar gevraagd hoe het met haar ging.

Ik weet dat zij altijd problemen heeft  met tijd omdat zij haar gehandicapte broer weg moet brengen en op moet halen dus regelmatig zegt ze dat en dat ze dus een andere tijd wil.

Nu ze er was besloot ik ook eens te vragen of zij nou zelf helemaal de zorg voor deze broer had.

Dat heeft ze dus. Na de dood van haar echtgenoot ( wat ik niet wist) en de dood van “ons moeder” zoals ze vertelde, had ze besloten om haar broer uit het tehuis te halen waar hij in zat om te verhuizen en om voor haar broer te zorgen.

Deze man is  lichamelijk en geestelijk gehandicapt. Moet verzorgd, gewassen, gevoerd worden en zit uiteraard in een enorme rolstoel . Hij woont bij haar in huis, en heeft op de dagopvang gezeten in de buurt, maar is daar door haar weggehaald omdat hij gevallen was en zijn pols gebroken had.

Zij heeft zelf een andere dagopvang gezocht en gevonden voor twee dagen in de week maar dat is wat verder weg, en door bezuinigingen in de zorg is ze genoodzaakt om hem zelf twee keer per week te halen en te brengen.

Dan moet zij dus die stoel in de auto doen, er weer uit halen, haar broer in de auto krijgen er weer uit halen etc. etc. en dan zelf ook niet goed ter been zijn.

Eigenlijk kan ik niks anders dan respect hebben voor deze mevrouw. Ik heb haar dat ook gezegd. Ik heb gezegd dat dat mij enorm zwaar leek en dat ik écht respect voor haar had dat ze dat deed. Een beetje lacherig haalde ze haar schouders daar over op en zei : “ Ach het is mijn broer dus dan zorg ik toch voor hem”. Niemand kan dat beter denk ik dan zijn zus.

Iemand die dat opbrengt ongeacht zijn of haar eigen beperkingen, verdient respect.

Ik heb mijn mening bijgesteld. Ik heb haar verteld dat ik daar respect voor heb, respect voor háár heb dat zij dat doet. Ik heb mijn (voor) oordeel eigenlijk weer een beetje beschaamd laten varen. Volgende keer ben ik aardig tegen haar en denk ik maar weer dat je eigenlijk niks van iemand weet en tóch een bepaalde houding aanmeet.

Ik denk dat de wereld mooier is met deze mensen, en ik vraag me af of ik het op zou kunnen brengen en aangezien ik dat niet weet, weet ik in ieder geval weer dat wat ik van iemand vind of denk, dat dat mijn eigen bekrompen gedachtewereld is.

 

Bij deze...weer wat geleerd ;)

Het verhaal is herkenbaar en geeft inzicht. Dank je wel.
De ballon reist vandaag met een zeer zwakke wind richting het noordoosten. Opzoek naar bijzondere verhalen. Er is gisteren een ballon gevonden en dat verhaal volgt nog. Het is werkelijk super bijzonder dat één van mijn ballonnen juist door deze man in gevonden. Wederom blijkt: Toeval bestaat niet....!!

Ballon nummer 277, Artistiek de wereld in.

Vandaag laat mijn goede vriend Bert de ballon op. Het heeft even geduurd maar eindelijk is hij uit het hoge Noorden deze kant op gekomen. Hieronder zijn verhaal.

Hallo allemaal,

Vandaag ben ik op bezoek bij Dennis in Hoofddorp.
Ongeveer 8 jaar geleden hebben we afgesproken om een keer op visite te gaan en vandaag is het er dan toch eindelijk van gekomen. Jaja, beter laat als nooit zullen we maar zeggen J

Ik ken Dennis nu 10 jaar en er is door de loop der jaren een goede vriendschap ontstaan.
We kwamen elkaar tegen tijdens een goochel wedstrijd in Hoogeveen waar ik mijn kunsten kon laten zien. Toen ik 12 jaar was ging ik voor het eerst naar het goochelweekend in Lunteren waar onder andere Dennis tot de leiding behoorde. Om voor het eerst naar het goochelweekend te gaan vond ik erg spannend want ik kende toen der tijd nog maar weinig mensen in de goochelwereld.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik werd gebracht door mijn ouders en dat ook mijn zus mee was om me uit te zwaaien. Het weekend was super gezellig en na een tijdje had ik al de leukste contacten gelegd. In het weekend heb ik veel nieuwe goochel effecten geleerd en veel nieuwe mensen leren kennen. Inmiddels ben ik 23 jaar en behoor ik tot de staf van het goochelweekend, dit jaar ga ik voor de 11^de keer naar Lunteren toe, waar ik me nu al op kan verheugen.

Ik begon met goochelen toen ik 6 jaar was en een goocheldoos van mijn opa en oma had gekregen. Goochelen, magie, theater en entertainment waren altijd al dingen welke mij zeer interesseerden, want ik vond het altijd een hele beleving om samen met mijn ouders naar het theater te gaan om te kijken naar een voorstelling.

Samen met mijn Zus Emma treed ik regelmatig op als duo Bert The Magicman en Emma.
We bedenken samen de inhoud van onze show en ontwerpen en bouwen gezamenlijk de truc’s waar we vervolgens mee optreden. Samen met Emma heb ik een aantal jaren op dansles gezeten en dit komt nu goed van pas in de voorstelling, we dansen af en toe nog een chachacha of roemba maar de Jive is onze favoriete dans. Emma en ik hebben een goede band met elkaar en zijn deze zomer samen op vakantie geweest naar het buitenland. En hele leuke ervaring was het waar we beide leuke verhalen aan over hebben gehouden

Zoals je hoort ben een nuchtere Hollandse jongen en ben opgegroeid in Emmen, waar ik overigens ook naar school ga. Ik studeer aan Stenden Hogeschool en volg de opleiding Leisure management.
Ik zit in het 3^de jaar van de opleiding en rond dit jaar de opleiding in Emmen af. Ik hoop ik een leuke baan te vinden in de vrijetijdssector waar ik mensen op een leuke en aangename manier mag vermaken.

Ik zie de toekomst vol vertouwen tegemoet…!!

Groetjes vanuit Hoofddorp,

Bert Wijnholds uit Emmen.

Bedankt voor je verhaal lieve Bert. Ik hoop dat de volgende keer dat je hier bent, minder lang gaat duren...!!

De ballon reist vandaag met een matige wind, windkracht 4 op de schaal van Beaufort, richting het Noorden. Wellicht richting Emmen. Bert gaat hem niet vinden want hij logeert op dit moment in Hoofddorp....!!