Ballon nummer 151, Het gaat goed....

Mijn medicijnen en mijn dieet slaan goed aan. Ik werk steeds meer uren en dat gaat redelijk goed. Ik ben zelfs alweer een keer uit eten geweest. Samen met mijn diëtiste heb ik toen van te voren de menukaart doorgenomen en aangekruist wat ik mocht hebben. Myrte en ik zijn gek op Japans eten en gelukkig zijn er bij Shabu Shabu flink wat gerechtjes die ik gewoon mag eten. Mijn energiepijl stijgt gelukkig wel maar dat is af en toe toch nog een lastige boosdoener. Ik moet helaas nog steeds alles goed plannen.

De knopen van mijn broeken kunnen wel weer worden teruggezet in de oorspronkelijke stand en als ik mij dit weekend rustig houd dan kan ik maandag sinds lange tijd weer eens een magische avond presenteren in het Magic art Center. Ik verheug mij daar zo op. Als je weer leuke dingen kunt doen levert dat ook de nodige energie op.

Nu ik mij beter voel kom ik er achter dat ik sommige kleren ineens niet meer aan wil trekken. Dat shirt waar mijn dikke buik zo enorm goed zichtbaar in was. Het overhemd waar de knoopjes niet meer van dicht konden en de broek die zo'n pijn deed ook al was de knoop verzet. Ik heb er onbewust een naar gevoel aan gekoppeld.

Ik ben inmiddels keurig op gewicht door de medicijnen en het dieet. Voor ik ziek werd woog ik net aan 60 kilo en nu zit ik op de 70 kilo. Dat is een prima gewicht voor mijn leeftijd en lengte.

Korte broeken of een zwembroek kopen was altijd een groot drama. Niets paste en het zag er ook niet uit. Winkelen vind ik daardoor een ramp. Pashokjes in en uit lopen om uiteindelijk gefrustreerd met niets naar huis te gaan. Gelukkig is er internet en gelukkig kun je bij Esprit online winkelen.

Ik voel mij goed en heb drie korte broeken besteld en leuke shirtjes in felle kleuren. Ik hoef niets terug te sturen want het past allemaal. Dan ben ik ook nog even naar de kapper geweest. Ja, ik help de economie er wel weer bovenop. Een vriend van mij is blij met de kleren die ik niet meer pas of wil dragen. Zo sla je twee vliegen in één klap en is iedereen tevreden.


Het zonnetje schijnt en het waait stevig. De ballon ging met een rotgang richting het zuiden opzoek naar een vinder met een positief verhaal.

  

Ballon nummer 150, Het enige verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel.

Moet je nagaan. Je bent het makkelijkste plantje op aarde. Je staat en groeit overal. Je doet geen vlieg kwaad en toch heeft bijna iedereen een hekel aan je. Totaal onterecht want de paardenbloem is zeer nuttig. De bitterstof "Taraxine"is verantwoordelijk voor de geneeskrachtige werking van de paardenbloem. Wil je. je spijsvertering, je lever en je nieren een beetje helpen bij de grote lenteschoonmaak, zet dan paardenbloemen op je menu. Je speekselklieren schieten wakken en produceren op volle toeren. Je maag en darmklieren weten niet wat ze overkomt maar willen zeker niet onderdoen. Wat je eet en drinkt verteert dus stukken beter. De afvalstoffen verzamelen zich via de nieren in de urineblaas en van daaruit kiezen zij het ruime sop. Niet voor niets noemen ze de paardenbloem in Vlaanderen "Pissebloem"

Groene jonge blaadjes kun je lekker in de salade gebruiken. Je kunt koffie zetten van paardenbloemwortel en gelei maken van de bloemen.

De gele paardenbloemen hebben ook nog een blekende werking. Voor mensen die hun ruwe winterhuid willen verwennen is er een paardenbloemenremedie. Neem een handvol paardenbloemen en doe die samen met drie koppen water in een pan. Breng het aan de kook en laat het drie minuten pruttelen. Doe de bloemen nadien in een theedoek en druk goed aan. Vang het sap op en zet het koel. Was vervolgens je gezicht met deze gratis lotion.

Het enige verschil tussen een bloem en onkruid is een oordeel......

Een vriendin van mij heeft ergens een tuintje. Ze is een natuurgeneeskundige. Ze maakt zalfjes en tincturen van kruiden. Ze koestert de paardenbloemen en geeft ze desgewenst zelfs water. Dit begrijpen de mensen om haar heen niet helemaal. Ze heeft nu "van de tuintjes commissie" een waarschuwing gekregen omdat er volgens deze commissie "on" kruid groeit in haar tuin.

Beste commissie, lees, ervaar en leer......!! Vooral de boeken van Danielle Houbrechts zijn een aanrader. Ze geeft ook kruidenwandelingen. ISBN 90 209 3380 9 en ISBN 90 209 3622 0


De wind is zwak en de ballon reist richting het zuiden. Misschien vindt Danielle deze ballon tijdens één van haar wandelingen.

Ballon nummer 149, gewoon.

Gewoon boodschappen gedaan. Gewoon het kippenhok verschoond. Gewoon het journaal gekeken. Gewoon even geklaagd over de regen. Gewoon gekookt en gewoon de ballon opgelaten zonder een verhaal.

De wind is zwak en waait richting het zuidwesten.

Ballon nummer 148, Een nieuwe bewoner in de tuin.

Vanmorgen heb ik toetsen afgenomen bij een aantal van onze leerlingen. Voor sommige van hen is het belangrijk dat de toetsen worden voorgelezen. Ondanks de stress voor deze toetsen was iedereen toch in een goede bui. Wat een beetje zon al niet kan doen.

Thuis gekomen ben ik wat in de tuin gaan scharrelen. Door alle regen groeide het mos overtollig tussen de stenen en zijn er flink wat planten gaan woekeren. Het mos heb ik weggehaald en de woekerende planten heb ik wat teruggebracht in een betere proporties. Tussen alle planten vond ik wel zeker 40 slakken. Ik heb niets tegen slakken maar voor deze groep heb ik toch maar een ander huis gezocht. Blijer was ik met deze kleine salamander die druk bezig was zich een weg door het oerwoud te banen richting mijn kleine vijver. Super enthousiast beklom hij de grootste stenen om zijn doel te bereiken.

Elk jaar verbaas ik mij er weer over hoe deze prachtige dieren de winter hebben overleefd. Ze zoeken plekken tussen het hout in de schuur, onder potten en stenen in de tuin om te overwinteren. Regelmatig vond ik een levenloze salamander als ik haardhout uit de schuur ging halen. Salamanders kunnen met gemak tien jaar oud worden en als je goed naar ze kijkt kun je zien dat ze allemaal anders zijn. De oudste in mijn vijver komt oorspronkelijk uit Uithoorn. Deze heeft eerst een tijd in een terrarium geleefd voor ze de tuin in ging. Ik heb haar malle Sander genoemd. Malle Sander zwemt nu alweer acht jaar vrolijk rond in het vijvertje. Als we ooit gaan verhuizen wil ik ze het liefst allemaal meenemen. Deze nieuwe bewoner heb ik Jorrit genoemd.

De ballon reist vandaag met een heerlijk zonnetje richting het zuidwesten en de wind is zwak met een kracht van 2 op de schaal van Beaufort. Opzoek naar mooie verhalen.

Ballon nummer 147, straattaal en rotzooi.

Lekker in het zonnetje liep ik vandaag richting het winkelcentrum voor een boodschap. In het winkelcentrum stond een groep jeugdige jongeren.......

Leeftijden inschatten vind ik vaak erg moeilijk. Laatst zij ik U tegen een meisje van veertien die er uit zag als een vrouw van rond de dertig. Ze liep met een klein meisje aan de hand en ik dacht werkelijk dat het haar dochter was maar het bleek haar zusje te zijn.

De jongeren in deze groep waren luidruchtig en zeer aanwezig. Het gros van de winkelende mensen liep er met een grote boog omheen. Ze zagen er ook niet echt uitnodigend uit voor een gezellig gesprek.

Onderling was het overigens een dolle boel. Ze spraken een totaal eigen taal. "Hey mattie, Gijle beer, Brother en Ouwe waren de aanspreek titels. Verder sloegen ze steeds met de vuisten tegen elkaar en was er een bijzonder handenwerk te aanschouwen. Vuisten boxten tegen elkaar, handen werden ineen geslagen en vormden de meest waanzinnig mooie creaties waarbij er ook nog eens flink in de vingers werd geknipt.

Ook de kledingstijl was bijzonder te noemen. Broeken hingen op de knieën en het ondergoed van een bekende tennisser was hierdoor duidelijk zichtbaar. Twee onderbroeken waren duidelijk van een ander merk. Muchie Chutchie o.i.d. De gezelligheid werd daar in elk geval niet minder om.

De meeste leden van deze groep hadden een gratis kopje koffie gescoord bij de AH inclusief de gevulde koeken en stukje kaas. Ook waren er een aantal "matties" met blikjes drinken in de handen. Het eerste kopje koffie was leeg en werd direct het winkelcentrum ingegooid. De rest van de bekertjes en blikjes kwamen er vrij snel achteraan. Dit hoort misschien wel bij deze cultuur? Eigenlijk zou ik hier best een keer een documentaire over willen maken. Gorilla's in het winkelcentrum ga ik het dan noemen. De mist denken we er dan gewoon bij.

Het winkelende publiek keek geërgerd naar de groep maar deed dit zonder enig commentaar te leveren. Zou het mijn taak zijn om deze groep te wijzen op de gangbare omgangsnormen qua afval? Zou ik dat zomaar kunnen doen zonder mijn tanden kwijt te raken? Moet ik mij eerst verdekt opstellen en langzaam toenadering zoeken en kan ik dan gewoon Nederland praten?

Helaas moest ik verder. Thuis wacht mijn vriendin en ik zou koken. Langzaam loop ik richting de uitgang en ineens hoor ik vanuit de groep: "Hey, meester Dennis...!!". Ik kijk om en herken een leerling van zeker zes jaar geleden. "Goh, jij bent goed terecht gekomen....!!" zeg ik haar. "Is dat je meester?" vraagt de rest van de groep. "Ja, dat is een hele toffe gozer....!!"

Ik geloof dat ik bof. Mijn tanden heb ik in elk geval nog. De hele groep heeft ook netjes de blikjes en bekertjes opgeruimd en keurig in de vuilnisbak gegooid. Na een handcreatie en een box kon ik naar huis met de boodschappen. Trots op mijn oude leerling.

       
De wind is zwak en waait richting het zuidoosten. Het is een prachtige dag en ik ben zeer gelukkig. Waarom weet ik niet precies. Maar trots ben ik wel dat ik vanaf nu door deze groep word gezien als een toffe meester en ze hopelijk niet zomaar meer alles het winkelcentrum ingooien. Wie weet is die toffe gozer wel in de buurt.......!!

Ballon nummer 146, een spontaan feestje.

Krijg ik zomaar uit onverwachte hoek een uitnodiging voor een feestje. Een super leuke spontane actie van Monique en haar moeder. Monique was jarig en alle gasten waren in horrorstijl gekleed.

Verkleed en wel gingen we eerst lunchen bij Woodstone in Hoofddorp. Een nieuw restaurant met heerlijke pizza's, pasta's en salades. Voor mij werd het een salade met kip. Daarna zou de hele ploeg gaan bowlen maar dat hebben ze helaas zonder mij moeten doen.

Morgen wil ik weer vol goede moed aan het werk en er komen deze week ook weer een paar uurtjes bij. Dara ben ik erg blij mee en het gaat tot op heden ook zeer goed maar ik moet dan wel mijn energie steeds goed verdelen. Vanmorgen heb ik in alle vroegte het hele kunstmenu uitgewerkt en de verschillende activiteiten gereserveerd. Daarna dus het leuke feestje en dan is het voor vandaag wel even goed.

Ik denk dat ik straks een leuke film / dvd ga kijken. Lekker met de openhaard aan want ik vind het nog steeds erg koud.

Er staat een flinke wind en de ballon reist vandaag richting het oosten.

Ballon nummer 145, Ballonnen vouwen voor een waanzinnig doel.

Vandaag werd het Thymo Rovers toernooi gehouden in Heemstede. Thymo leeft helaas niet meer. Zijn broertje Ferre zit bij mij op school. Middels dit toernooi wordt er geld ingezameld ten behoeve van de stichting VOKK (vereniging ouders, kinderen en kanker).

Samen met met mijn goede vriend Rene hebben we daar gedurende 2 uur ballonnen gevouwen. Dit werd erg enthousiast ontvangen. Al snel stonden er meer kinderen om ons heen dan dat we ballonnen hadden. Volgend jaar hopen we er met een grotere groep te staan. Dit doel is zo belangrijk dat onze vereniging zich hier graag voor wil inzetten.

 
Gelukkig viel ook het weer erg mee. Wel een flinke wind en niet al te warm maar het bleef in elk geval droog. De ballonnen figuren hebben allemaal een goed thuis gevonden en deze ballon reist vandaag met een matige wind richting het oosten.

Ballon nummer 144, Van de regen in kou en de regen maar niet in Limburg.

Het is bijna grappig. Mijn ouders wonen in Limburg en hebben het zonnescherm uit en hier in Hoofddorp kunnen we niet naar buiten zonder paraplu. Rond elf uur werd het zo donker dat we de lampen in huis hebben aangedaan. De thermometer staat buiten op 8 graden. Straks steek ik lekker de openhaard aan en kruip ik op de bank met een goed boek of een mooie film.

Mijn ouders beheren een camping in Wijlre (De Gronselenput.) Dit is werkelijk het mooiste plekje in Nederland. De camping, zonder disco, zwembad of poolcentrum, heeft slecht 60 plaatsen en ligt aan de Geul. Als je het kleine weggetje vanuit het dorp afrijdt richting de camping, waan je je werkelijk in een sprookje. De ijsvogeltjes vliegen af en aan, je hoort het mooie geluid van de kabbelende beek en je kijkt uit op de Gutenberg. Zelf hebben we ook regelmatig op deze prachtige camping gestaan. Zo ook onze goede vrienden Ton en Margreet met de kinderen. Ton en ik organiseerde dan de meest waanzinnige kampvuren en daarnaast kon ik het natuurlijk nooit laten om mij met het animatieteam te bemoeien voor een leuke goochelshow of een toneelstuk. Bijna elke dag een barbecue (mijn grootste hobby naast het goochelen).

Het is toch zeer bijzonder dat de mensen die nu op deze camping staan, gezellig in het zonnetje op het terras zitten en wij hier in hoofddorp blij zijn dat we binnen zitten met de kachel aan. Nog geen twee en een half uur rijden vanaf hier.

De ballon is zeer ernstig opzoek naar de zon. Hij reist vandaag met een matige wind richting het noordwesten.      

Ballon nummer 143, Vriendschappen waardevol, bijzonder en soms erg ingewikkeld.

Ik ben blij met deze foto. Ik zie in de wolken een gezicht. Een man die de ballon op weg blaast. Op weg naar een bijzondere vriendschap.

Vriendschappen zijn waardevol. Vrienden kun je niet genoeg hebben. Vrienden maken is niet zo moeilijk maar vrienden houden is een heel ander verhaal.

Gisteren heeft Michel de ballon opgelaten. Michel is al jaren een goede vriend. Soms zien we elkaar een tijd niet maar als we elkaar weer zien dan is het net of we verder gaan daar waar we zijn gebleven. Wederzijds respect en een gelijkwaardige vriendschap.

Sommige vrienden lopen een tijdje met je mee om vervolgens een andere weg in te slaan. Je vult elkaar een tijd aan en dan blijkt die aanvulling ineens niet meer nodig. Misschien verschillen de individueel ingeslagen wegen wel teveel om nog net zo bevriend te zijn als voorheen.

Ik heb een aantal zeer goede / beste vrienden. Vrienden die ik koester. Los van leeftijd, los van beroep, los van interesse of geaardheid, los van financiële aspecten en los van geloofsovertuiging. De één is 19 jaar en studeert, de ander is 63 jaar en is dierenarts, weer een ander is van mijn eigen leeftijd en knapt bedrijven in problemen op en nog een ander is artiest en rond de 50. Bij elk van hen vind ik op verschillende momenten de juiste aanvulling, een luistert oor, een arm om mij heen of gewoon een prettig gevoel als we samen zijn.

Er zijn ook vriendschappen waarvan ik meer had verwacht. Vrienden waar ik veel plezier mee beleef maar waar alle initiatief altijd bij mij vandaan moet komen. Deze vriendschappen vind ik erg ingewikkeld. Ik koester ze wel en wil er ook zeker voor klaar staan als dat nodig is. Maar ik mis de andere kant. Ik mis dan kleine dingen zoals even bellen of simpelweg een klein berichtje via de mail of sms.

Ik vraag mij dan af of dat met leeftijd te maken heeft. Misschien kijken jongeren wel anders tegen een vriendschap aan of zien ze er de waarde er nog niet van in of interpreteren ze die waarde anders. Worden ze misschien opgeslokt door de druk van deze tijd? Teveel druk op school, hobby's en andere verplichtingen. Dat is helaas de tendens van deze tijd. Maar er zijn ook "oudere" vrienden waarbij hetzelfde gebeurt. Wanneer komt het punt dat je er niet meer achteraan moet hobbelen maar ze los moet laten? Wanneer moet je gewoon accepteren dat zo'n vriendschap is veranderd of misschien wel over is?

Ik denk dat een echte vriendschap het allerbelangrijkste is voor een mens. Vrienden waarbij je je veilig voelt en waarbij je jezelf kunt en mag zijn. Vrienden die je ook op je fouten kunnen wijzen en die eerlijk tegen je zijn. Daar groeit een mens van.

Gelukkig kom je ook steeds nieuwe vrienden tegen. Blijk je iemand al een paar jaar te kennen maar ineens is daar die klik. Een nieuwe vriendschap is geboren. Daar nu van genieten is ook belangrijk en wat de toekomst brengt zien we dan wel weer.

De ballon reist met een zwakke wind richting het oosten.




          

Ballon nummer 142, Elkaar kunnen inspireren en aanvullen.

“Ik? “, vroeg ik, toen Dennis mij vroeg deze ballon op te laten.

“en schrijf je ook nog een stukje?”  Ik was snel overgehaald, want voor wat chocola, dropjes en een koekje doe ik veel. 

Dennis ken ik al zo’n tien jaar, als het al niet langer is, uit de tijd dat ik shows deed voor Kids for Animals, de jeugdclub van de dierenbescherming. Dennis was coördinator jeugdzaken van de groep: "Haarlemmermeer" en we kwamen elkaar tegen op de diverse clubdagen. Kids for Animals doe ik niet meer, maar de vriendschap met Dennis is gebleven. Hij is door mij zelfs gaan goochelen.  Nu zit ik in het bestuur van zijn vereniging:  "Dutch Magical Society". 

Leuk als je elkaar kunt inspireren en aanvullen. Soms zien we elkaar weken niet en dan weer snel een paar keer achter elkaar. Maar dat maakt niet uit, want als vrienden ga je gewoon verder waar je de vorige keer bent opgehouden. Dat voelt altijd vertrouwd. Op zijn vraag of ik de ballon wilde oplaten hoefde ik dan ook niet lang te denken over het antwoord. “ik?......... ja natuurlijk!”

Misschien vind ik deze ballon zelf wel als ik weer thuis ben in Amsterdam, want de wind staat die kant op . Een mens moet toch kunnen fantaseren, dat maakt het leven leuk.

Misschien hangt de ballon straks wel aan mijn balkon, waar op dit moment de koolmeesjes een nestje hebben met jonkies. Die kun je duidelijk horen roepen als de ouders komen aanvliegen met lekkers. Ze trekken zich niets aan van de andere balkonbezoekers. We hebben iedere dag grote groene halsbandparkieten, die bij ons pinda’s komen eten.

Aan het balkon hangen zes bakken met petunia’s en verder hebben we nog twee bakken met  ijsbloemen. Door het tegenvallende weer, gaan ze helaas nog niet open, maar zodra de zon weer gaat schijnen, verwacht ik dat ook deze bloemetjes zich in vol ornaat zullen tonen. Ik word daar vrolijk van. Zo vrolijk dat ik haast het liedje van Toon Hermans zou gaan zingen: “een ballon, een ballon, een ballonnetje, een ballonnetje dat danst in de wind, aan een draadje naar de zon….”

Laat de zon maar komen!

Ballon nummer 141, Taran maakt zich nergens druk om.

Waar blijven toch alle ballonnen? De wind staat al een aantal dagen vrij gunstig. Ook vandaag reist de ballon met windkracht 2 op de schaal van Beaufort richting het oosten. Ik hoop zo dat hij gevonden wordt door een vinder met een bijzonder verhaal.

Taran maakt zich ondertussen nergens druk om. Als ik te groot voor de mand word, ga ik toch gewoon half buiten liggen. Even gapen en gelijk weer slapen.

Ballon nummer 140, Wat kun je zeggen op een dag als vandaag?

Elke dag een ballon, elke dag een verhaal. Dat is wat ik mijzelf heb opgelegd voor de duur van een jaar. Maar wat valt er te vertellen op een dag als vandaag. Heel Nederland is al twee weken in de greep van de verdwijning van de twee broertjes. Ik ook. Verschrikkelijk vind ik het. Eerst de onzekerheid en het onvermogen. Waar zijn ze en hoe zijn ze er aan toe? Verschrikkelijk. Nu weten we dat ze niet meer leven en het is nog steeds verschrikkelijk. Wat is daar in hemelsnaam gebeurd? Wat is er allemaal fout gegaan waar deze jongetjes, aan de start van hun leven, nu de dupe van zijn geworden. Hoe kun je dit, als vader, deze twee jongetjes aandoen? Wat hebben deze twee jongetjes moeten doorstaan, gedacht, gevoeld, ervaren hebben op het moment zelf? Mijn hoofd zit vol vragen. Ik ken de jongetjes niet persoonlijk maar ik was opgelucht dat de zoektocht voorbij was en verdrietig om de dood van deze twee kinderen.

De vader heeft zelfmoord gepleegd. Ik mag het niet denken en voelen van mijzelf maar ik heb het toch even gedacht..... Ik durf hier niet eens te vertellen wat ik de man heb toegewenst. We kunnen en mogen nooit voor God spelen. Leven en laten leven..... Heb je naaste lief zoals jezelf.......  We zijn alleen verantwoordelijk voor alles wat we zelf doen.

Ik wens de jongens rust en de mensen die van ze houden heel veel kracht en liefde bij de verwerking van dit enorme verlies.

Ballon nummer 139, Op een mooie pinksterdag.

Zo af en toe schijnt het zonnetje en wordt het zo warm dat je bijna een t-shirt met korte mouwen zou  aantrekken. vervolgens trekken er dan weer wolken voorbij en ben je toch erg blij dat je je trui maar hebt aangehouden. Gelukkig is het droog gebleven en dat was vandaag extra handig omdat mijn vader hier is.

Ik kan best veel maar technisch of handig qua klussen ben ik niet. Mijn vader was ooit (toen ik het huis net had gekocht) boven bezig met het licht. Ik was beneden aan het schilderen. In de gang zie ik een kastdeur openstaan waarachter de meterkast zit. Vier schakelaars staan naar boven en één schakelaar staat naar beneden. "Dat is gek" dacht ik nog. "Ze horen toch allemaal naar boven te staan?" Vervolgens heb ik toen ook de vijfde schakelaar weer omgezet. Boven stond mijn vader inmiddels onder 220.

Ik gebruik te lange schroeven of spijkers en schroef als ik moet spijkeren en omgekeerd. Gelukkig is mijn vader heel erg handig en kan ik dit soort klusjes met een gerust hart aan hem overlaten. Hij heeft dan ook liever dat ik mij er helemaal niet meer mee bemoei.

Vandaag heeft hij een deel van onze keuken hersteld. De plank aan de onderkant kon niet meer dicht omdat we een nieuwe vaatwasser hebben. Het past dus allemaal niet meer. Er moest een stuk worden afgezaagd en geschuurd. Hier was het ook prima weer voor. Het ziet er allemaal weer prachtig uit en onze kat kan gelukkig ook niet meer onder het keukenblok kruipen.


Met een zwakke wind waait de ballon vandaag richting het zuidoosten.  

Ballon nummer 138, Je eigen weg kwijt zijn.

De opa van Myrte vierde vandaag zijn 88ste verjaardag. Oma is vorig jaar overleden. Een pittige en heldere oma maar ze was helaas ernstig en onomkeerbaar ziek. Opa is dement en gaat snel achteruit. Hij heeft drie kinderen en tien kleinkinderen allemaal met aanhang. Drie achterkleinkinderen en nog eens twee in de maak.

Met een beetje geluk kent hij alleen zijn eigen kinderen nog bij naam. Ik gaf hem een zoen terwijl hij leeg voor zich uit tuurde. Hij heeft geen idee wie ik ben. "Wat woon je mooi." zei hij tegen mij terwijl hij zonder echt te kijken even om zich heen keek. "Ik wil het alleen nog anders inrichten." gaf ik als antwoord. We zaten met z'n allen in een afgehuurd zaaltje van zijn verzorgingstehuis in Haarlem.

Geweldig om neven, nichten, ooms en tantes te spreken. Verhalen uit te wisselen en de baby's op schoot te nemen (die zichtbaar en ongegeneerd hun luiers vol poepen). Ondertussen zit opa met een biertje doelloos voor zich uit te staren. Het is zijn feest. Hij is jarig maar weet het zelf niet. Zo af en toe vraag je dan of hij het gezellig vindt. Ja, gezellig vindt hij het wel.

Ik wil hem zoenen, wakker knuffelen, iets zeggen waardoor hij weer even terugkomt uit het eindeloze niets. Het prachtige huisje in Frankrijk wat hij zelf heeft gebouwd, Propolis, de hoogovens en de haven van IJmuiden. Niets komt meer aan. Geen herkenning, helemaal niets.

Restaurant; "De Lachende Javaan" verzorgde het eten. Een heerlijke Indische rijsttafel. Opa zijn lievelingseten. Eten daar geniet hij toch nog zichtbaar van. Maleise kinderliedjes kan hij zonder moeite helemaal mee zingen.

Het menselijk brein is een groot mysterie.


Het is bijna windstil en de ballon is eerst rustig recht omhoog gegaan om daarna nog rustiger richting het oosten te vertrekken.

Ballon nummer 137, Finse kus zorgt voor opschudding.

Hoe dan ook krijg je het Eurovisiesongfestival door je strot geduwd. Of je dat nu wil of niet, alle televisie programma’s hebben er wel wat over te vertellen. Vooral mensen waarvan je zeker weet dat ze bijna uitgerangeerd zijn omdat ze weinig kunnen en geen uitstraling hebben, worden toch nog even uit een kastje getrokken om op TV zogenaamd iets “zinnigs” te vertellen over dit festival. 

Gisteren was het songfestival zelfs “nieuws” tijdens het journaal en kreeg Herman van der Zandt de opdracht er iets over te vertellen. Deze man hoort mijns inziens overigens niet bij de eerder genoemde categorie mensen. Zelf ik vertel er nu iets over...! ;)

De Finse zangeres Krista Siegfrids heeft één van haar danseressen gekust. Dit heeft ze wel vaker gedaan maar nu deed ze dit op TV voor het oog van miljarden televisiekijkers.  Heel Turkije in rep en roer. Ze zijn zo enorm van slag dat ze weigeren het songfestival verder uit te zenden. Pech voor een kwart van de Turkse bevolking die hier graag naar zou kijken.

Een vriend van mij (fotograaf en toevallig ook jarig vandaag) zou er heel wat voor over hebben om twee zoenende vrouwen te mogen vastleggen op de gevoelige plaat. Met twee zoenende mannen heeft hij geen moeite maar  dit vastleggen hoeft hij niet zo nodig en zo’n foto zou ook niet ingelijst boven zijn bed komen te hangen. (mijn vriendin heeft hier overigens wel jaren gehangen maar dit terzijde) Dit is dan ook duidelijk een echte man. In elk geval één waarvan het haar inmiddels van zijn hoofd naar zijn rug is gezakt. Een man met 80% meer testosteron dan ik. Volgende week hebben we een afspraak in het ziekenhuis om hier wat van over te laten hevelen.

De Pericope Adulterae. Zij die zonder zonde zijn werpen de eerste steen. Ik wil hier wel even bij vermelden dat ik zoenende vrouwen of mannen absoluut geen zonde vind. Daarbij kan ik zelf makkelijk een sabbatical jaar nemen en ook nog eens rustig naar de kapper gaan voor ik überhaupt een steentje zou mogen oppakken. Werpen zou ik overigens al helemaal niet doen.

Je hoeft het in het leven niet met alles en iedereen eens te zijn. Je kunt en mag / moet ook gerust je eigen ideeën en gevoelens hebben. Mijn vrienden weten van mij dat ik het altijd open en eerlijk zal zeggen als mij iets dwarszit of tegen de borst stuit. Ze zijn dan zelf vrij om zich daar wat van aan te trekken, het te veranderen of niet. Je hoeft echt niet altijd de zelfde weg te bewandelen. Heb je naaste lief zoals je zelf.

Om als Turkse regering voor het gehele volk te bepalen dat het Eurovisiesongfestival daar niet meer wordt uitgezonden, enkel door de kus van deze dames vind ik bekrompen, kortzichtig en een zeer zielige vertoning. Dit land wil zich dan ook nog graag aansluiten bij de Europese Unie. Eerst maar even aanpassen aan deze tijd. 

De ballon reist met een zwakke wind en zonder regen richting het oosten. Opzoek naar de zon, ware liefde en acceptatie.

De ballon van 12 mei is gevonden in Nederhorst den Berg.

Vanavond kreeg ik de volgende e-mail:

Goede avond Dennis

 

Ik heb zojuist je kaartje van de ballon van 12 mei gevonden.

Wij hebben een melkvee bedrijf in Nederhorst den Berg.

Ik was de koeien uit het land aan halen want ze moesten weer gemolken worden en toen zag ik hem liggen. Het is vlak bij de reeweg. Niet zo heel ver gekomen dus maar wel gevonden.

Bedankt voor je gelukspoppetje een beetje geluk kan nooit kwaad.

Ook ik probeer de wereld een beetje vriendelijker te maken door scholen op ons bedrijf  rond te leiden en te vertellen waar de melk vandaan komt. Hoe lammetjes geboren worden en misschien nog wel het belangrijkste, respect voor dier en natuur bij te brengen. Dit project heet: "boerderij educatie".

De scholen moeten betalen voor dit project en daar loopt het mis. Er wordt liever geld uitgegeven om naar natuurmonumenten te gaan dan naar de boerderij want daar denken ze alles al van te weten en ze vinden ook nog dat het stinkt (na 2 minuten hoor daar overigens niemand meer over) dat zijn dus de vooroordelen waar we tegen aan lopen.

veel succes met je project.

Ik hoop dat je de mensen wat positiever kan laten kijken naar de omgeving.

 

veel geluk Trudi

Het volgende antwoord heb ik teruggeschreven: 

Beste Trudi, 

Bedankt voor je reactie. Met mijn klas gaan we elk jaar: "de boer op" Dan bezoeken we een boerderij bij ons in de buurt. Erg leerzaam en de leerlingen verheugen zich er elk jaar weer op. Ik vind het super dat jullie dit doen. Daarbij hoop ik dat jullie project in de toekomst wel beter zal lopen. Ik denk juist dat er erg veel behoefte is aan dit soort projecten. Dichter bij de natuur en het werk op de boerderij eens van dichtbij bekijken. Groente en vlees groeien niet bij de Albert Hein zoals sommige leerlingen soms wel denken.

Vriendelijke groeten van Dennis.

Ballon nummer 134, om gek van te worden.

Eigenlijk ben ik wel heel erg toe aan leuk nieuws. Verhalen waar je vrolijk van wordt en verhalen die een lach op je gezicht toveren. Er is vorige week wel een ballon gevonden in Beverwijk. Ik werd per e-mail vriendelijk bedankt voor het gelukspoppetje maar een verhaal werd helaas niet gedeeld.

Ik kijk naar het journaal en hoor dat zelfs groene stroom niet groen blijkt te zijn. Er hebben zelfs meer mensen groene stroom gekocht dan dat er in Nederland opgewekt kan worden. En toch blijven al die energiemaatschappijen maar aan de deur komen met hun mooie, gladde praatjes over groene energie. Bij de één hoef je een aantal maanden niet te betalen en bij de ander krijg je een i-Pad cadeau (wat dan achteraf vast een kloon blijkt te zijn). Zolang ze je maar als klant kunnen binnenhalen. Contracten van meerder jaren maakt het allemaal nog goedkoper. Ze zeggen het contract bij je oude leverancier ook nog zo voor je op. Als je even met je hoofd knikt zit je al vast aan een nieuw contract. Als je onder je contract uit wil dan kost dat je de hoofdprijs. Krijgen wij nu geld terug omdat er niet wordt geleverd wat ik wel heb besteld? Hoe kunnen ze nu aantonen of het wel of geen groene stroom is dat mijn huis binnenkomt?

Ik kreeg laatst weer zo'n jongen aan de deur. "Doe je dit werk al lang?" vroeg ik hem. Heb je zelf ook groene stroom via de NUON? Hij woonde nog thuis. Hebben je ouders dan groene stroom via NUON? Dat wist hij eigenlijk niet. Is dit een fulltime baan? Nee, hij was student. Nu deed hij dit werk voor NUON (om wat groene euro's te verdienen) maar de week daarvoor liep hij langs de deur voor KPN (wellicht om zijn beltegoed wat op te krikken). Hij stond ook wel eens in een supermarkt UNOX soep klaar te maken om de klanten te laten proeven. Ik ben benieuwd wat voor vlees er in die balletjes zat. Ik wist in elk geval wat voor vlees ik in de kuip had. Leuke uitstraling, vlotte babbel maar totaal geen kennis van zaken.

Ik geloof dat ik maar even door spaar voor zonnepanelen zoals mijn buren hebben gedaan. Daar zie je de meter op een zonnige dag werkelijk flink teruglopen. Dat is werkelijk groene stroom.





Verder maak ik mij enorm druk om de jongetjes die tot op de dag van vandaag nog steeds niet zijn gevonden. Wat verschrikkelijk voor hun moeder, familie, klasgenootjes, leerkrachten en buren. Wat ben je voor een monster als je dit zo gepland hebt voor je jezelf van het leven berooft. Wat is de achterliggende gedachte? Wat wil je je ex vrouw aandoen? (dan wil ik nog niet eens denken aan wat hij zijn eigen kinderen misschien wel heeft aangedaan.) Hoeveel pijn en ellende kun je veroorzaken? Walgelijk....!!


Hoog tijd voor verhalen die gelukkig maken. Daar is de ballon naar opzoek. Hij reist vandaag met een zwakke wind richting het noordoosten.      

Ballon nummer 133, Een keurmerk zegt blijkbaar niets.

Honderden boerenbedrijven in Duitsland en Nederland hebben gefraudeerd met biologische eieren. Miljoenen eieren zijn de winkels ingegaan voorzien van een keurig stempeltje met daarop het cijfer 0 wat staat voor biologisch. Deze eieren zaten ook nog in een prachtig groen doosje waarbij je voor je gevoel de boeren buitenlucht nog ruikt als je het voor de eerste keer open doet.

Inmiddels blijkt ons rundvlees ooit te hebben gehinnik. In onze melk zit aflatoxine wat zeer kankerverwekkend is en onze biologische legkippen hebben nog nooit een straaltje zonlicht gezien.

Zelf proberen we thuis zoveel mogelijk biologische producten te kopen. Dit is een stuk duurder maar dat hebben we er voor over en dan eten we soms maar gewoon een dagje geen vlees. Waarom kopen we biologisch vlees? Omdat we vinden dat zo'n dier het, in zijn relatief korte bestaan, fijn en prettig heeft moeten hebben gehad.

Eieren hebben we zelf van onze eigen kippen die absoluut niets te kort komen. Als deze kippen in de winter niet meer of in elk geval minder gaan leggen, kopen we ook altijd biologische eieren in de supermarkt.
Vanuit de Dierenbescherming heb ik dat ook altijd gepropageerd. Samen met de leden van Kids for Animals stonden we, rond de Paasdagen, doosjes biologische eieren uit te delen bij supermarkten. Een vriend van mij heeft hiervoor zelfs een dag in een kippenpak gestaan. Tok, tok, tok, mijn ei komt gelukkig niet uit een klein hok.....!! Zoiets heeft hij de hele dag moeten roepen. We gingen er gewoon vanuit. Deze eieren komen van kippen die het goed hebben. Voldoende ruimte, vrije uitloop naar buiten, één haan op zes hennen en goed te eten.

Het is allemaal één grote wassen neus.

Het is verschrikkelijk dat er met dieren wordt gerotzooid. De mensen die dit met mij eens zijn zijn ook de mensen die goed letten op wat ze kopen. Maar nu rotzooien ze ook met ons. Welke verpakking en welk stempeltje is nu echt? Hoe kan ik nu zeker zijn van wat ik koop en eet? De mensen die dus graag wat meer willen betalen om een dier een goed leven te geven worden, door hufters die snel en makkelijk geld willen verdienden, in de zeik genomen. Geweldig. Zo houd je de bio-industrie dus gewoon in stand. Links of rechts om.

Mijn grootste wens is een boerderijtje aan de rand van het bos. Eigen kippen, schapen en een moestuin. Daar hoeft geen stempel of groene verpakking omheen.

De ballon waait richting Ter Apel (Groningen). Daar is nog ruimte en daar hebben ze zelfs ook nog een echte huisslager.

Ballon nummer 132, Dutch Festival of Magic

Vrijdag en zaterdag was ik in Ede op het Nationaal goochelcongres. Ik heb in de 12 jaar dat ik aan goochelen doe al heel wat goochelcongressen bijgewoond. Vorig jaar was ik zelfs op het wereldcongres in Blackpool (het FISM wat eens in de drie jaar wordt georganiseerd). Wereldcongressen worden steeds ergens anders op de wereld georganiseerd. In 2015 ben ik er hopelijk weer bij maar dan is het in Rimini in Italië. Een Nationaal congres is natuurlijk een stuk dichterbij. Deze keer was het in Ede in hotel en congrescentrum de Reehorst. (www.dereehorst.nl / Werkelijk een prachtige locatie.) Goochelen is mijn lust en mijn leven maar het was dit keer toch even de vraag of ik het fysiek wel aan zou kunnen.

Een congres is vaak ook een dure aangelegenheid. Naast de kosten voor het congres heb je ook nog hotel- lunch- en dinerkosten. Dan heb je zelfs nog niet eens geld uitgegeven bij de verschillende dealers die hun trucs verkopen tijdens de congresdagen.

Voor jeugdige goochelaars is dit vaak helemaal niet te betalen. Reken maar uit als je als ouders met je kind die dagen een congres wil bijwonen. Volwassen betalen 165 euro en kinderen 87,50 voor het congres. Dan kosten de hotelkamers 80 euro p.p.p.n. Dan komt er nog een dinervoucher bij van 29,50 per stuk en een lunchvoucher van 17,50 per stuk. Een prijzig weekendje dus.

Als je goochelen en jeugdleden noemt is mijn naam daar onlosmakend aan verbonden. Niet alleen door het coachen en trainen van de goochelende jeugd maar ook door het organiseren van de jaarlijkse NMU goochelweekenden. De NMU organiseerde ook dit congres en ik was gevraagd om de eventueel aanwezige jeugd op te vangen. Zo konden ouders hun kinderen veilig afgeven in het congrescentrum zonder zelf ook een entree kaart te hoeven kopen. Ik zorgde er dan weer voor dat de kinderen aan het eind van de dag weer bij de ingang konden worden opgehaald. Gedurende het congres zorgde ik er ook voor dat de jeugdleden op tijd bij een lezing, een show of de lunch waren.

De gehele Meivakantie heb ik mij dan ook erg rustig gehouden om energie te sparen voor deze enorme organisatie. Gelukkig viel het qua energieverbruik allemaal heel erg mee gedurende het congres. Tussen alle zalen in was er namelijk een prachtige lounchebar gemaakt. Daarbij was mijn hotelkamer ook direct boven het congrescentrum. Als alle jeugdleden een lezing aan het volgen waren of naar een show aan het kijken waren dan kon ik zelf rustig even gaan zitten met de benen omhoog tot de deuren van de zaal weer opengingen.

De eerste avond heb ik heerlijk gegeten. De kok in het hotel restaurant had rekening gehouden met de kruiden en de sausjes. De tweede avond was dit wat minder omdat we toen een Indische rijsttafel kregen opgediend en alles kant en klaar in bakken lag. De crew had toen i.v.m. de gala avond wat minder tijd om rustig te eten en vandaar dat alles al voor ons al was klaargelegd in een aparte zaal. Gelukkig had ik de hele apotheek mee om het één en ander op te vangen.

 
Tijdens het congres is er ook altijd het NK goochelen. Guyllaume deed uit naam van onze nieuwe vereniging mee aan de normale kampioenschappen (dus geen junioren concours). Als jongste deelnemer ooit ging hij naar huis met de derde prijs algemeen toneel goochelen. Welverdiend en ik ben als voorzitter van Dutch Magical Society natuurlijk zeer trots op onze winnaar.

Toch wel erg moe van alle indrukken maar uiterst voldaan kwam ik gisteren thuis. Myrte had gelukkig de ballon al opgelaten maar er kwam echt geen verhaal meer uit mijn hoofd. Na een heerlijke nacht in mijn eigen bed heb ik de buurman nog net kunnen helpen met het vastzetten van de nieuwe schutting. Ook dat ziet er prachtig uit de buurman verdient eigenlijk ook wel een prijs.

 

Met wat regen en een zwakke wind uit het zuidwesten reist de ballon richting Drenthe. Ik duik vandaag vroeg mijn bed in en verheug mij op morgen en alle vakantieverhalen van mijn leerlingen op school.

Ballon nummer 131, leuk maar druk

Vandaag is het zo'n dag.....!! Zo'n dag dat je tijd te kort komt. Het is druk, daardoor wordt het laat, je bent de hele dag in touw maar het is zeker ook leuk. Uitgeput kan ik mijn ogen bijna niet meer openhouden. Gelukkig heeft Myrte de ballon van vandaag opgelaten maar een verhaal bedenken lukt mij simpelweg niet door de vermoeidheid.

Er is vandaag dus even geen verhaal en morgen vertel ik wel waarom.

Het stormde flink en de ballon ging alle kanten op. Met windkracht 5 vertrok de ballon richting het zuidwesten.

Ballon nummer 130, burgerinitiatief

Gisteren heb ik geschreven over het trieste nieuws rond de vermissing van Ruben en Julian. Vandaag is er helaas nog geen positief nieuws.

Op een andere manier positief vind ik het volgende nieuwsbericht: Burgeractie broertjes. Mensen in de omgeving van Utrecht laten hun betrokkenheid zien door op eigen initiatief mee te helpen zoeken in de regio Utrecht. Ik vind dit bewonderenswaardig. De verdwijning van twee kinderen gaat iedereen aan het hart, maar ook echt actie ondernemen laat zien hoe zeer de mensen meeleven. Het is een mooi gebaar, of er nu wel of niet iets uitkomt. 

De ballon is vandaag op zoek naar meer van dit soort positieve initiatieven, en verhalen van medeleven. De wind komt uit het zuid-westen en is hier bijna stormachtig (hoewel de schaal van Beaufort slechts een 6 aangeeft). 

Een extraatje van Taran, die het plezier wat hij beleeft aan de ballon even wilde illustreren.

Ballon nummer 129, een verschrikkelijke zoektocht.

Gisteren zagen wij op het journaal dat Ruben (9) en Julian (7 jaar) vermist zijn. Het amberalert is uitgegeven omdat ze waren opgehaald door hun vader, die dood werd aangetroffen zonder de twee jongetjes. Hij schijnt zelfmoord gepleegd te hebben. Maar waar de jongetjes zijn? 

Vannacht is er gezocht in een bos bij Beek, Limburg, omdat de auto daar in de buurt voor het laatst gezien is. Ik weet nog niet of er al nieuws is van deze zoektocht. Ik denk dat we dat te zijner tijd op het journaal wel zullen horen.

Ik moest vooral denken aan de moeder. Nietsvermoedend je kind overdragen aan je ex-man, misschien volgens een soort omgangsregeling, zonder te weten wat er daarna zou gebeuren. En nu is een verschrikkelijke angst zitten. Moeten kijken naar psychologen op de televisie die zeggen dat er altijd wel een kans is dat je twee zoontjes nog leven, maar dat het eigenlijk waarschijnlijk is dat de vader ze heeft vermoord omdat hij waarschijnlijk gekrengd was door de scheiding. Heel kijkend Nederlands wil weten waar de jongetjes zijn, maar dit soort speculaties wil je op zo’n moment als moeder toch niet horen? Soms is het handig om je bewust te zijn van het ergste scenario, maar soms wil je toch ook hoop kunnen houden. En als deze hoop dan vals blijkt te zijn, dan ga je wel kijken hoe je alles een plekje gaat geven. Na alle verdriet.

Voor nu, hoop ik dat er snel meer nieuws is, zodat deze mevrouw niet in onzekerheid hoeft te blijven. En ik hoop dat ze mensen om zich heen heeft die haar kunnen steunen in zo’n verschrikkelijke tijd als nu

De ballon waait vandaag met een zwakke wind richting het noordoosten. 

Ballon nummer 128, een pik op de neus als eerste kennismaking.

Onze achtertuin is ineens twee keer zo groot. Ik ben alleen bang dat de buren hun tuin wel weer zullen terug claimen. Na de schroefjes van gisteren had ik ineens de smaak te pakken. Het kan allemaal maar beter achter de rug zijn. Dus vol goede moed ben ik vandaag de oude schutting gaan verwijderen. De palen kreeg ik er echter niet uit. Die zitten muurvast in de Hoofddorpse klei. Morgen is de buurman weer terug en dan kunnen we het samen proberen.

Ik ben zo enorm blij dat ik mij beetje bij beetje steeds beter voel. Een maand geleden was het nog ondenkbaar dat ik een schutting zou verwijderen. De pijn is bijna weg. Mijn buik begint zijn oude vorm weer terug te krijgen en ik slaap prima. Helaas zit ik voorlopig nog aan acht pillen per dag maar dat mag de pret niet drukken. Na de Meivakantie ga ik lekker weer meer werken. Ik verheug mij daar enorm op.

Terwijl ik in de tuin bezig was moest onze kleine kip (Els) even naar binnen. Ze is al ruim twee weken broeds. We hebben geen haan maar kippen worden soms zomaar broeds en blijven dan hele dagen op eieren zitten. Ze eten dan ook niet meer en dat is natuurlijk niet zo best. We halen alle eieren steeds weg maar Els gelooft nu zelfs dat ze zaagsel kan uitbroeden. Volgens kenners kun je het beste een koude waterstraal op haar buik zetten en dan moet het afgelopen zijn. Nou, bij deze kip helpen zelfs ijsblokjes niet. Ik heb haar uit het hok gehaald en maar even binnen in huis gezet. Taran vond dit erg interessant. Langzaam sloop hij dichterbij. Vanachter een bos tulpen zou hij zo zijn slag slaan. Een heerlijk kippetje op het menu. Els is echter niet gek en is al heel wat katten gewend. Met een flinke pik in het neusje van Taran heeft ze even goed laten zien wie de baas in huis is. Taran loopt nu met een grote boog om haar heen.

De wind is zwak en waait richting het noordoosten. De ballon is opzoek naar bijzondere, leerzame, positieve en vrolijke verhalen.

Ballon nummer 127, 135 schroefjes en flink wat blaren.

Onze schutting is aan de onderkant bijna weggerot en is dus absoluut aan vervanging toe. Bij de Karwei hadden ze een paar weken geleden 40 procent korting op alle schuttingen. Dat scheelt natuurlijk behoorlijk in de kosten en dus hebben we samen met de buren onze kans gegrepen en een nieuwe schutting gekocht. Als het lukt willen we hem deze week plaatsen. Zelf ben ik helemaal niet technische of een klusser dus ik heb de buurman er echt wel voor nodig (Hij is gelukkig timmerman).

De schutting ziet er (voor een schutting) prima uit maar de planken zijn slechts met wat kleine spijkertjes vastgemaakt. Feitelijk zijn het een soort nietjes. Vandaag heb ik met schroeven de planken beter vastgezet. 135 schroeven verdeeld over drie schermen. Een hele klus maar die planken komen nu niet zomaar meer los. De nieuwe schutting staat straks vast heel mooi in onze kleine maar fijne tuin.

Gisteren was ik ook al naar het tuincentrum geweest om plantjes te kopen voor alle potten en manden in de achtertuin. Ik heb heerlijk in het zonnetje alle potten gevuld en ik vind dat werkelijk het leukste wat er is. Lekker aan het werk in de tuin. Daar word ik nu echt helemaal gelukkig van.

De wind is zwak en waait uit het noordoosten. De ballon reist dus vandaag richting de kust. Ik hoorde op het journaal dat de stranden druk bezocht waren en ik ben benieuwd of er mensen zijn de de ballon hebben zien overkomen. Wat mij betreft mag het zonnetje nog wel wat langer blijven schijnen.

Ballon nummer 126, wederom niet te geloven.

Ik heb Dennis gevraag om een verhaal te mogen schrijven voor zijn ballon, omdat er iets is wat me maar niet loslaat.
Zoals iedere Donderdag zat ik ook afgelopen keer het programma “Buch in de Bajes” te kijken.
Ik wist dat het een heftige uitzending zou gaan worden, maar wat ik zag heeft me op zijn zachts gezegd verbaasd.
Deze aflevering zou gaan over zedendelinquenten. Op zijn Hollands gezegd; mannen die hun handen niet thuis kunnen houden van kinderen en vrouwen, helaas pakken ze altijd de ‘zwakkeren’in de samenleving.
 Buch zat te praten met een man, ik denk zo half 30, over wat hij had gedaan. Deze man had het voornamelijk op kinderen gemunt. Ik wist werkelijk waar niet wat ik zag en hoorde!!! Deze man beweerde dat je een kind moest voorbereiden op de voortplanting en dat je hier niet vroeg genoeg mee kon beginnen. Puberen zoals tieners doen, was uit den bozen en een kind van 8 moest al geprogrammeerd worden zodat het zou kunnen overleven in een jungle. Op de vraag of hij het toe zou laten, dat een andere man zijn eigen kinderen zou misbruiken, gaf de man het antwoord dat hij dat toe zou laten aangezien “het” erbij hoort. Ik dacht werkelijk dat ik gek werd! Deze man ging nog verder….. Hij verwees continue naar het geloof. In de Koran werd beschreven dat een kind op deze manier moest voorbereid worden, zowel de Islam als ieder ander geloof zou dit beschrijven. Toen Buch vroeg of hij het weer zou doen, wanneer hij vrij zou komen, gaf hij aan dat hij niet voor zichzelf in zou staan en het waarschijnlijk weer zou doen. Er werd gesproken over zijn straf en of hij wel wist wat hij deed en wat hij de kinderen aandeed, de man bleef verwijzen naar het geloof en dat het zo hoorde.
Een paar dagen later was de man vrijgelaten!!  Toen Buch de psychiater vroeg of hij hier begrip voor had, zei hij: “ja, deze man zal het niet meer doen, juist de personen die zeggen dat ze het nooit meer zullen doen zijn een gevaar “.
 Een ander “geval”, sorry voor mijn benaming, maar zo zag ik het, was een man die in een psychose vrouwen verkrachtte. Op het moment dat zij niet meewerkte was het voor hem een kick om de macht over de vrouw te krijgen. Wanneer een vrouw lief tegen hem ging doen, was voor hem de lol eraf, dan liet hij ze gaan.
 2 mannen, 2 verhalen. Vooral bij het eerste verhaal liepen de rillingen over mijn rug. Ik heb zelf een dochter van 4 en moet er niet aan denken dat haar zoiets overkomt. Ik heb zelf soortgelijke ervaring gehad, kan er nu gelukkig over praten, maar dat heeft me jaren gekost. Ik kan niet bedenken dat de persoon die mij dat toen heeft aangedaan, hij is overigens nooit gevonden, als ziek wordt gezien. In mij ogen is het een crimineel.
 Deze 2 mannen zijn het zieken of criminelen ???? Ik heb geen idee, maar in mijn ogen zijn ze een gevaar voor de maatschappij ! Hoe kan het dan in vredesnaam dat deze mannen (ooit ) vrijkomen en vooral de 1^e al vrij is??? Wat voor land leven we, dat iemand die zo’n inbreuk maakt op de privacy op deze manier wegkomt, terwijl het slachtoffer levenslang heeft ?
Met die gedachten ben ik uiteindelijk in slaap gevallen, een woelige nacht is het wel geworden.

Groeten van Liesbeth.

De wind is zeer zwak en de ballon reist rustig richting het zuiden. De ballon is opzoek naar een positief verhaal.

Ballon nummer 125, een sportieve Bevrijdingsdag voor mijn vriend Govert en een gevonden ballon.

Govert had mij vandaag uitgenodigd om naar zijn uitwedstrijd te kijken (DSS uit Haarlem tegen de Hoofddorp Pioniers). Dat was een erg leuke ervaring. Lekker in het zonnetje heb ik vol spanning de wedstrijd gevolgd. Gelukkig stonden er wat ouders langs de lijn die mij de regels van het spel konden uitleggen en er voor hebben gewaakt dat ik niet per ongeluk begon te juichen op het verkeerde moment.

Het was een spannende wedstrijd waarbij het team van Govert steeds heeft voor gestaan. Govert heeft de bal ook een paar keer prachtig het veld in gemept. Uiteindelijk werd het een gelijkspel 12 - 12.

 
Thuis hield Arwen in haar ééntje een viswedstrijd. Sinds er stekelbaarsjes in mijn vijvertje zitten is ze niet meer weg te slaan bij de vijverrand. Tot nu toe is deze uitslag 0 - 0. Arwen heeft nog geen vis gevangen en de vissen hebben Arwen nog niet de vijver ingetrokken.

De ballon reist vandaag met een een zwakke wind uit het zuidwesten. De wind is echter veranderlijk dus het is moeilijk in te schatten waar de ballon naar toe zal gaan.

Recentelijk is er ook weer een ballon gevonden. Dit is de ballon van 22 maart. Ik kreeg het volgende bericht via de mail:

Beste Dennis,


wij mijn man en ik waren afgelopen zaterdag 27 April aan het wandelen 
in de waterleiding duinen dat doen wij ongeveer 3 á 4 keer in de week ook deze
zaterdag. 

we zijn de duinen in gegaan bij de zandvoortselaan en rechtsaf gegaan
dan loop je langs een kanaal en dat vind ik altijd fijn. Ik vind het ook leuk om daar 
dan onder het prikkeldraad door te kruipen dan loop je wel in een stuk dat veel 
bergen en dalen heeft en daar word je wel moe van maar dat geeft niet. 

Wij zijn mijn man 72 en ik zelf 67 jaar.
mijn man ging dit keer ook onder het prikkeldraad door en we liepen zomaar te 
kijken of we nog iets leuks zagen zoals een jonge vos of een hert (hebben we overigens wel gezien)
alleen geen jonge vos (denk dat ze nog te klein zijn) 

We vonden daar ook jouw ballon. Dus bij deze de vindplaats. Dit was ergens afgelegen in duin tussen Zandvoort en langervelderslag. Wij sturen altijd een mailtje of we sturen een ballon op als als we er één vinden met een kaartje. Ik zou het namelijk ook leuk vinden als ik wat zou horen als ik zoiets doe. 

Voor nu, hartelijke groetjes van Aad en Coby Duivenvoorden uit Noordwijkerhout.

Ballon nummer 124, een gezellige barbecue met vrolijk nieuws.

Wellicht herkennen jullie op de foto de jongen aan de rechterkant. Dat is namelijk Hein de Haan. Hein was wanhopig opzoek naar een geschikte school en werd steeds afgewezen. Zijn eerdere verhaal is te lezen bij ballon nummer 87. Inmiddels hebben Hein en zijn beste vriend Laurens goed nieuws.

Een paar weken geleden werd ik uitgeloot voor de middelbare school maar ook Laurens was uitgeloot voor zijn school.  De week daarna werden wij helaas nog een keer uitgeloot. Wij voelden ons ***.  Wat nu? Wij zijn al sinds groep 3 beste vrienden dus het enige geluk was dat we samen waren. We wilden gewoon ook weer heel graag samen naar het voortgezet onderwijs.

Gelukkig was daar het Haemstede-Barger, de school van mijn broer Guus. Alleen is dit een VMBO school en wij hebben een HAVO advies. Maar de aardige directrice heeft een VMBO+ klas geopend voor HAVO kinderen die zijn uitgeloot bij de school waar ze naartoe wilden en die niet naar een school willen die heel ver weg is.

We gingen inschrijven op woensdag en eerst was Laurens en daarna ik. Ze waren echt super aardig en mijn broer mocht ons nog rondleiden. Zo konden we zien hoe de school eruit zag. En we zagen ook nog kinderen die we kenden van voetbal. We komen bij elkaar in de klas dus dat is super chill.

Terwijl we niet hadden verwacht dat het daar leuk zou zijn was het superleuk en denken we dat een awesome jaar gaan krijgen. 

Als het goed gaat dan moeten we daarna wel naar een andere school, maar nou ja dat zien we dan wel weer. En uiteindelijk kwamen we dus toch nog goed terecht.

Hein en Laurens

Dit is natuurlijk een super vrolijk bericht. Dat hebben we dan ook gevierd met een gezellige barbecue. Het oplaten van de ballon is wel een beetje in scene gezet. Er was gisteren namelijk al een ballon opgelaten en twee op een dag is niet de bedoeling. Het kaartje dat Hein en Laurens op de foto vasthouden is dus eigenlijk vandaag pas op reis gegaan. 

De ballon waait met een zwakke wind richting het zuidoosten en wenst de heren een super fijne tijd op de nieuwe school.